Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος!!

 

 

 

 

Η ομάδα διαχείρησης στο Εθνικό Δίκτυο Πολιτών σας ευχαριστεί για την υποστήριξη και αναμετάδοση του blog και σας εύχεται Χρόνια Πολλά, με Υγεία και Ευτυχία!

Η έλευση του Υιού

Αρχιμ.Παύλου Εγγλεζάκη

Αν η πρώτη εντολή του Χριστού είναι η αγάπη προς τον Θεό, η κεφαλαία όμως αποκάλυψή Του είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο.

Φαίνεται πτωχό και λίγο ίσως. Αλλά ο άνθρωπος αρχίζει πάντα έτοιμος ν’ αγαπήσει και αυτό που τον κάνει κάποτε, ίσως συνήθως, ανίκανο ν’ αγαπήσει είναι το αίσθημα, ή η πλάνη, ότι κανείς δεν τον αγαπά αυτόν.

«Αγαπάσαι, ο Θεός σου σε αγαπά, σε αγαπά πάντα, αδιάλειπτα, ακόρεστα παρά την αμαρτία σου, μέσα στο λάθος σου, ένεκα της πτωχείας σου» – αυτή είναι η ευφρόσυνη αγγελία, το ευαγγέλιον, του Ιησού. 

Η αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό και απολωλότα, τον πτωχό και το νήπιο, την πόρνη και τον τελώνη. Μία αγάπη απρόσμενη, ανέλπιδη, παράλογη, ένας «έρως μανικός» (κατά την έκφραση του μεγάλου βυζαντινού Νικολάου Καβάσιλα) που δεν έπαψε ποτέ να σκανδαλίζει τους δικαιωμένους και αυτό-ικανοποιημένους φαρισαίους. Γιατί γι’ αυτούς ο Θεός μπορούσε, και μπορεί, να αγαπά τον μετανοημένο αμαρτωλό, μα για κανένα λόγο και ποτέ τον αμαρτωλό έτσι απλώς.

Στη φάτνη, εκεί όπου θρησκευτικό δόγμα και ποιητική αλήθεια αγκαλιάζονται, αυτό είναι το νόημα και το μήνυμα, το μέγα και αιώνιο ευαγγέλιον: ότι ο Θεός τόσο αγαπά τον κόσμο, ώστε έρχεται να πεθάνει γι’ αυτόν· και ότι τίποτα δεν χωρίζει τόσο τελειωτικά τον άνθρωπο από τον Θεό όσο η αυτοεγγυημένη θρησκευτικότης.

Τα «Δόξα» των ουρανών δεν είναι παρά η σωτηριολογική χαρά του Θεού για την ανατολή του καιρού της αφέσεως, της καταλλαγής και της ειρήνης. Η ταραχή του Ηρώδη, τίποτα παρά ο τρόμος της εγκόσμιας βασιλείας μπρός στην ερχομένη βασιλεία του Θεού. Η υποψία των αρχιερέων και γραμματέων του λαού, τίποτα παρά η δικαία ανησυχία των δικαίων και συνετών για την άδικη υπερβολή και σπατάλη του Δεσπότου.

Το φως τη φάτνης είναι έτσι το φως της λυκαυγής.
Το νόημα των Χριστουγέννων το εννοούμε αρχίζοντας από τον Γολγοθά και πηγαίνοντας προς τα πίσω.
Γιατί το άφωνο βρέφος που γεννιέται σήμερα γεννιέται για να πεθάνει για μένα, μαζί με μένα, από αγάπη σε μένα, αντί για μένα.

Γι’ αυτό σαρκώνεται ο Θεός, για να πεθάνει για τον άνθρωπο, άνθρωπος αυτός τέλειος, και να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον θάνατο, τη φθορά, και τον διάβολο.

Γι’ αυτό σήμερα ο Λόγος άφωνο βρέφος και νήπιο αδύναμο ο Δυνατός, για να χαρίσει σ’ όσους αδύνατους (που ξέρουν ότι είναι αδύναμοι και ανήμποροι) το θαύμα της εκ νεκρών Αναστάσεως.

Για τούτο, οι ύψιστοι ουρανοί δοξάζουν και οι όσοι ταπεινοί γήινοι αγαλλιάζονται σήμερα.

«Ότι ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ».

πηγή https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/i-elefsi-tou-yiou/

Το θαύμα της Γεννήσεως του Κυρίου και οι αιώνιοι συμβολισμοί του

…Μια μόνο φορά γεννήθηκε ο Χριστός και ήτο αρκετό για την σωτηρία του κόσμου. Στην θέση του σπηλαίου όμως υψώθηκαν αναρίθμητες εκκλησίες, όπου όχι μόνο μια φορά τον χρόνο, αλλά κάθε ημέρα επαναλαμβάνεται το θαύμα της γεννήσεως του Κυρίου στον καιρό της τελέσεως της Θείας Λειτουργίας.

Λοιπόν, η Θεία Λειτουργία, κατά τους Πατέρες, είναι η επανάληψις του θαύματος της Βηθλεέμ. Με μία μόνο διαφορά: ότι τότε ο Χριστός φανερώθηκε στους ανθρώπους πραγματικά, πρόσωπο με πρόσωπο, όταν σχεδόν κανείς δεν Τον επίστευε, ενώ τώρα φανερώνεται κεκαλυμένα, εν μυστηρίω και πλήθος πιστών Τον ακολουθούν. Συνεπώς πιο εύπιστα αποδεικνύονται τα αυτιά των ανθρώπων, διά μέσου των χριστιανικών αιώνων, παρά τα μάτια και τα χέρια του περιουσίου λαού που ψηλαφούσαν τον Χριστό.

Τότε φανερώθηκε Βρέφος σπαργανομένο στην φάτνη, ενώ τώρα αποκαλύπτεται με την μορφή του ῎Αρτου και του Οίνου στο ‘Ιερό Ποτήριο. Τότε η Παρθένος Μαρία Τον εγέννησε, τώρα η ‘Εκκλησία Τον κρατεί στην αγκαλιά της. Τότε το σπήλαιο και η φάτνη Τον εστέγαζαν, ενώ τώρα το ῞Αγιο Βήμα Τον αναπαύει. Τότε οι Προφήτες Τον ανήγγειλλαν, τώρα οι ιερείς Τον κηρύττουν. Τότε τρεις μάγοι Τον προσκύνησαν, ενώ τώρα όλα τα έθνη υποκλίνονται μπροστά Του. Λοιπόν, με άλλη μορφή ο Χριστός <γεννάται> στον νόμο της Χάριτος. Πανάχραντη Παρθένος τώρα είναι η Χριστιανική ‘Εκκλησία, ο γέροντας ‘Ιωσήφ συμβολίζει τόσο την Παλαιά Διαθήκη όσο και τον εκλεκτό λαό, ο οποίος πιστεύει στον Χριστό στα γεράματά του, δηλαδή στο τέλος των αιώνων. ‘Η Βηθλεέμ είναι ο σκληρόκαρδος κόσμος, σπήλαιο είναι το Βήμα του Χριστιανισμού, όπου επιτελούνται όλα τα μυστήρια, φάτνη είναι το ῞Αγιο Ποτήριο.

Οι μεγάλοι Προφήτες: ‘Ησαΐας, ‘Ιερεμίας, Δανιήλ και ‘Ιεζεκιήλ συνευρίσκονται στον νόμο της Χάριτος μαζί με τους τέσσερεις Ευαγγελιστές· οι άλλοι δώδεκα Προφήτες είναι οι δώδεκα άγιοι ‘Απόστολοι της Χάριτος· ‘Ηλίας είναι ο άγιος ‘Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ενώ ο μέγας Μωϋσής, κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, είναι ο ‘Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρ του κόσμου, ο οποίος μας έβγαλε από την δουλεία της Αιγύπτου. Οι τρεις μάγοι είναι τα έθνη, που επιστρέφουν στην αληθινή πίστι, τα δώρα τους είναι τα καλά έργα, κτήνη είναι οι πεσμένοι στην αμαρτία άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να μετανοούν, ποιμένες είναι οι υπηρέτες της ‘Εκκλησίας, ενώ σπάργανα του Βρέφους είναι τα ιερά άμφια.

Με την μυστική μορφή ο Χριστός γεννάται στην γη, όσες φορές επιτελείται η θεία Λειτουργία. ‘Αλλά με τρόπο παραδοσιακό, εις ανάμνησιν του θαύματος της Βηθλεέμ, εθέσπισαν οι ῞Αγιοι Πατέρες και με τρόπο ορατό να εορτάζεται η γέννησις του Κυρίου μια φορά τον χρόνο, στις 25 Δεκεμβρίου. Καθιερώθηκε αυτή η εορτή στο τέλος του χρόνου, διότι ο ‘Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο στο τέλος των αιώνων και σε καιρό χειμώνος, διότι οι καρδιές των ανθρώπων είναι κρύες και στερούνται της θέρμης της αγάπης του Χριστού.

῎Οχι λιγώτερο προετοιμάζεται τώρα η ‘Εκκλησία για την μεγάλη εορτή, που είναι ενώπιόν μας. Τα τροπάρια της μετανοίας και κατανύξεως αντικαθίστανται με άλλα εγκωμιαστικά, όπως ακούσαμε και εμείς σήμερα. ‘Ενδύεται με καλύμματα καινούργια και φωτεινά, στολίζεται με ο,τι καθαρώτερο, πολυτιμώτερο και επάξιο για τον Χριστό έχει.

Εκτός απ’ αυτά η ‘Εκκλησία σήμερα επιτελεί την μνήμη όλων των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης και όλων των αγίων Προπατόρων, από τους οποίους προήλθε ο Χριστός κατά το σώμα. Σήμερα μνημονεύονται ο ‘Αδάμ, ο ῎Αβελ, ο Σηθ, ο άμεμπτος ‘Ενώχ. ‘Επίσης ο Νώε, ο ‘Αβραάμ ο φιλόξενος, ο ‘Ισαάκ, ο ‘Ιακώβ και οι δώδεκα πατριάρχες. Τώρα μνημονεύονται η πραότης του Μωϋσέως, η ικανότης του ‘Ααρών, του ‘Ιησού του Ναυή και του μεγάλου Δαβίδ, ανδρός κατά την καρδίαν του Θεού, από τους οποίους γεννήθηκε ο Χριστός. Τώρα μνημονεύεται ο Δανιήλ, ο άνδρας των επιθυμιών του Πνεύματος, ο οποίος έκλεισε τα στόματα των λεόντων και οι τρεις Παίδες που έσβησαν την δύναμι της φλογός με την δύναμι της πίστεώς τους. Και στην σειρά ακόμη μνημονεύονται τα έθνη του Κυρίου μέχρι τον δίκαιο ‘Ιωσήφ αποδεικνύοντας έτσι με πόση σοφία και φροντίδα ετοιμάζεται η ‘Εκκλησία να εορτάση την Γέννησι του Κυρίου.

από το βιβλίο: «‘Ο Γέροντας π.‘Υάκινθος Ουντσιουλεάκ»
Μετάφραση – επιμέλεια ‘Υπό ‘Αδελφών της ‘Ιεράς Μονής ‘Οσίου Γρηγορίου,’Αγίου ῎Ορους, 2001

πηγή https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/to-thavma-tis-genniseos-tou-kyriou-kai-oi-aionioi-symvolismoi-tou/

Ο βίος του Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. Τι απέγινε ο άνθρωπος – δολοφόνος που συγχώρεσε ο Άγιος Διονύσιος

Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε στα 1547 στον Αιγιαλό, παραλιακή περιοχή της νήσου  Ζακύνθου. Είχε ακόμη δυο αδέλφια και γονείς με αριστοκρατική καταγωγή, από το γένος Σιγούρων.

Οι γονείς φρόντισαν να εμφυσήσουν στον μικρό Γραδενίγο (το κοσμικό όνομα του Αγίου) την πίστη και την ευσέβεια. Με κατάλληλους καθηγητές και δασκάλους της εποχής συνέβαλαν καθοριστικά στην πολύπλευρη μόρφωση του υιού τους, ο οποίος, κατά την Παράδοση, κατείχε άριστα την αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλά και την ιταλική και λατινική.

Όμως, και η θεολογική του κατάρτιση ήταν σπουδαία. Μελετούσε ώρες πολλές, ξενυχτούσε στη μελέτη των Γραφών και των ιερών κειμένων. Κατά την Παράδοση πάντοτε, κάτι, δε, που η νεότερη ιστορική έρευνα δεν επιβεβαιώνει, ο μικρός Γραδενίγος είχε ανάδοχο τον Όσιο Γεράσιμο τον εκ Κεφαληνίας.

Σε ηλικία είκοσι χρόνων έμεινε ορφανός. Αμέσως διένειμε την πατρική του περιουσία στ᾿ αδέλφια του και σε ηλικία 21, μόλις, χρόνων κατευθύνθηκε στα Στροφάδια, δυο νησάκια 27 περίπου μίλια νότια της Ζακύνθου, όπου και εκάρη Μοναχός και μετονομάστηκει σε Δανιήλ. Σύντομα χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας και, ένεκα της πνευματικής του καλλιέργειας, ανέλαβε την ηγουμενία της εκεί Ιεράς Μονής.

Δυο χρόνια αργότερα, ο άγιος έρχεται στην Αθήνα με προορισμό να ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα και να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους. Εκεί, όμως, σε μια συνάντησή του με τον Μητροπολίτη τότε Αθηνών Νικάνορα, ο άγιος ματαιώνει τα σχέδιά του. Δεν ταξίδεψε ποτέ για τα Ιεροσόλυμα. Προνοία και παρακλήσει του Μητροπολίτου Αθηνών Νικάνορα, ο Πατριάρχης Κων/λεως Ιερεμίας εκλέγει τον Δανιήλ Επίσκοπο Αιγίνης, που τότε βρισκόταν σε χηρεία, και τον μετονομάζει Διονύσιο.

Δυο χρόνια στην Αίγινα ο όσιος θα διατελέσει ένα λαμπρό ιεραποστολικό, φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο. Το φιλάσθενο, όμως, του σώματος και χαρακτήρος του, ένεκα των υπέρμετρων ασκητικών του αγώνων, θα κάμνει τον άγιο να παραιτηθεί από της θέσεως αυτής.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον τοποθετεί Χωρεπίσκοπο Ζακύνθου, καθώς ο άγιος είχε εκφράσει την επιθυμία να αποσυρθεί στην αγαπημένη του νήσο για περαιτέρω άσκηση και προσευχή. 

Και πάλι, όμως, ο εκεί Μητροπολίτης και το περιβάλλον του, κινούμενοι από φθόνο και μικρότητες, ζήτησαν από τον ηγεμόνα της νήσου Νικόλαο Δαπόντε, να αιτηθεί την παραίτηση του Οσίου, πράγμα το οποίο και έγινε.

 

Ο Όσιος κοιμήθηκε την 17η Δεκεμβρίου 1622, σε ηλικία 75 χρόνων, στην Ιερά Μονή Θεοτόκου της Αναφωνήτριας. Τελευταία του επιθυμία ήταν να κηδεύσουν το σώμα του στα Στροφάδια, στο νησί Σταμφάνη, στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Τρία χρόνια μετά, στην ανακομιδή του ιερού του λειψάνου, το σκήνωμα του Οσίου βρέθηκε άφθαρτο να ευωδιάζει, μαζί τα ιερά του άμφια. Παρέμεινε στα Στραφάδια έως αρχές του 18ου αιώνος, οπότε και σε μια τουρκική επιδρομή απεκόπησαν τα δυο χέρια του ιερού του λειψάνου.

Έκτοτε το ιερό του σκήνωμα μεταφέρθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου, στη Ζάκυνθο και αποτελεί έως σήμερα λαμπρό σέμνωμα και περίπυστο θησαυρό της απανταχού Χριστιανοσύνης, επιτελώντας αναρίθμητα θαύματα καθημερινά σε κάθε γωνιά της γης.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο προχώρησε στην αγιοκατάταξη του Οσίου στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας στα 1703.

Στη Ζάκυνθο οι πάντες γνώριζαν για την χρόνια έχθρα που μάστιζε δυο οικογένειες και τους προγόνους τους: τους Σιγούρους (απ᾿ όπου προέρχεται ο άγιος) και τους Μονδίνους.

Σύμφωνα με την Παράδοση, κάποιο δειλινό κτύπησε η πόρτα της Μονής που εγκαταβίωνε ο άγιος και ένας κυνηγημένος άνθρωπος ζητούσε εναγωνίως από τον άγιο να τον κρύψει και να τον λυπηθεί, καθώς οι αστυνομικοί τον είχαν ακολουθήσει στο διάβα του και τον αναζητούσαν. Στο ερώτημα του αγίου για ποιο λόγο κρύβεται και τον κυνηγούν και μετά από άλλες ερωτήσεις, ο επισκέπτης φανέρωσε ότι είχε πριν λίγο σκοτώσει άνθρωπο και δη, τον άρχοντα του νησιού Κωνσταντίνο Σιγούρο, χωρίς να γνωρίζει πως ο ιερωμένος που ήταν μπροστά του ήταν ο κατά σάρκα αδελφός του.

Ο Άγιος Διονύσιος όχι μόνο δεν παρέδωσε τον δολοφόνο του αδελφού του στις διωκτικές αρχές, κρύβοντάς τον, αλλά τον βοήθησε να «δραπετεύσει» από το νησί, δίνοντάς του χρήματα και οδηγίες για τον σκοπό αυτό.

Η Παράδοση λέγει πως όταν ο δολοφόνος, ενώ πλέον είχε φύγει από το νησί, έμαθε ποιος ήταν ο καλόγερος της Μονής και ποια συγγένεια είχε με τον σκοτωμένο άνδρα Κωνσταντίνο Σιγούρο, τόσο πολύ συγκλονίστηκε από την αγία και φιλάνθρωπη καρδιά του αγίου που εγκατέλειψε τα πάντα και κατέφυγε στα Στραφάδια. Εκεί, ως μοναχός πλέον, βάλθηκε να ζήσει, εν μετανοία, τα τελευταία χρόνια της ζωής του επί της γης.

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος - Το μεγάλο θαύμα του σε καρκινοπαθή κοριτσάκι

Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες των γονιών που με την προσευχή στον Άγιο Σάββα, έσωσαν το παιδί τους από τον καρκίνο, αλλά και της γυναίκας που κατάφερε να τεκνοποιήσει.

Στις 5 Δεκεμβρίου η Εκκλησία τιμά έναν πολύ μεγάλο Άγιο, τον Άγιο Σάββα τον Ηγιασμένο. Σπλάγχνο της Αγιοτόκου Καππαδοκίας, γεννήθηκε τον 4ο αιώνα, συγκεκριμένα το 431, ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, όπου έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απέξω και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη.

Έμεινε εκεί έως τα 18 και στη συνέχεια πήγε στην έρημο της Ανατολής. Εκεί έφτιαξε τη Μονή του Αγίου Σάββα, η οποία απέκτησε πολλούς μοναχούς.
Ο Άγιος ξεχώριζε για τη σεμνότητα και την ταπεινότητά του. 

Έλεγε συνεχώς: «Δεν είμαι τίποτα, Θεούλη μου». Από πολύ μικρός έως και την κοίμησή του, το 532, αγωνιζόταν κατά το «Άγιοι γίνεσθε».
Ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα. Κυρίως θεράπευε τους αρρώστους. Σήμερα φανερώνεται σε οικογένειες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά και σε ασθενείς με καρκίνο. Στηρίζει τον αγώνα των ανθρώπων που δοκιμάζονται από τη σοβαρή αυτή ασθένεια. Γι’ αυτό, άλλωστε, και το ογκολογικό νοσοκομείο φέρει το όνομά του.

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων τους οποίους ο Άγιος θεράπευσε, την ώρα που οι γιατροί δεν τους έδιναν πολλές ελπίδες. Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία των γονιών ενός κοριτσιού που είχε όγκο στο κεφάλι και έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα.
Οι γιατροί είχαν προειδοποιήσει τους γονείς ότι η επέμβαση ήταν πολύ δύσκολη και δεν μπορούσαν να πουν τίποτε για το αποτέλεσμα. Ο φόβος και η απόγνωση οδήγησαν τους γονείς στην Εκκλησία και την εικόνα του Αγίου Σάββα. Προσευχήθηκαν, παρακάλεσαν, έκλαψαν μπροστά στην εικόνα του Αγίου και του ζήτησαν να θεραπεύσει το κοριτσάκι τους. Την επόμενη ημέρα, νωρίς το πρωί, θα γινόταν το χειρουργείο.

Ολα ήταν έτοιμα: το μικρό κορίτσι στο χειρουργικό κρεβάτι και οι γονείς απέξω, να ελπίζουν και να προσεύχονται. Τελικά, οι γιατροί, συγκινημένοι, ενημέρωσαν τους γονείς ότι όχι μόνο όλα είχαν πάει καλά, αλλά, μόλις ξεκίνησε το χειρουργείο, διαπίστωσαν ότι ο όγκος δεν υπήρχε! Κανένας δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό το γεγονός.
Οι γονείς όμως ήξεραν. Ο Άγιος Σάββας είχε εισακούσει τις προσευχές τους και είχε θεραπεύσει το παιδί.

Το τίμιο λείψανο του Αγίου ετάφη στη μονή του. Κατά το έτος 547 ευρέθη εντός του μνήματος σώο και αδιάλυτο, και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Αιώνες αργότερα, το 1204, το πήγαν στην Ιταλία οι Βενετοί και το 1965 οι Πατέρες της μονής, με θαυμαστό τρόπο, κατάφεραν να το πάρουν πίσω. Έτσι, το ιερό λείψανο βρίσκεται αδιάφθορο στην ομώνυμη μονή Ιεροσολύμων.

Υπάρχει, βέβαια, δάκτυλος «μετά σαρκός» του Αγίου στη Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας Κιλκίς και απότμημα του ιερού λειψάνου στη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Η Λαύρα του Αγίου Σάββα είναι προπύργιο της Ορθοδοξίας. Ανάμεσα στους Αγίους που ανέδειξε είναι και ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, τον 8ο αιώνα.

πηγή https://www.pronews.gr/thriskeia/orthodoxia/732471_agios-savvas-o-igiasmenos-megalo-thayma-toy-se-karkinopathi-koritsaki

Αγία Βαρβάρα: Γιορτάζει η προστάτιδα του ένδοξου Πυροβολικού

Την προστάτιδα του Αγία Βαρβάρα, γιορτάζει σήμερα το ένδοξο Πυροβολικό και μαζί του όλος ο Στρατός Ξηράς, οι άνδρες και οι γυναίκες, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί σε κάθε μονάδα, σχηματισμό και ακριτικό φυλάκιο.
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού ετοίμασε και δημοσίευσε σχετικό βίντεο για να τιμήσει την Αγία Βαρβάρα και τα στελέχη του Στρατού Ξηράς που υπηρετούν επάξια το όπλο του Πυροβολικού.

Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

Η Αγία Βαρβάρα έζησε και μαρτύρησε επί Αυτοκράτορα Μαξιμιανού.
Η μνήμη της τιμάται στις 4 Δεκεμβρίου από την Ορθόδοξη Ανατολική και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία καθώς και το Πυροβολικό πολλών χωρών ανεξαρτήτως θρησκείας.
Η Αγία Βαρβάρα ήταν μονογενής θυγατέρα του πλούσιου Έλληνα ειδωλολάτρη Διόσκουρου , Σατράπη της Νικομήδειας.

Παρόλο που το περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε , το αποτελούσαν φανατικοί ειδωλολάτρες, η Αγία φωτίσθηκε από την αλήθεια του Θείου Λόγου και νέα ακόμα ασπάσθηκε το Χριστιανισμό.

Αυτό προκάλεσε την οργή του πατέρα της που μεταχειρίσθηκε κάθε μέσο, ακόμα και βασανισμούς για να την μεταπείσει.
Όταν όμως βρέθηκε εμπρός στην υπερήφανη και σταθερή στάση της την παρέδωσε στο διοικητή της επαρχίας , για να την τιμωρήσει. Ο Έπαρχος εντυπωσιάσθηκε από την έξοχη ομορφιά της νέας και προσπάθησε να την επαναφέρει στην ειδωλολατρία. Εμπρός όμως στην αμετάκλητη απόφαση της να μην απαρνηθεί το Χριστό, την υπέβαλλε σε φρικτά μαρτύρια, γι’ αυτό και ονομάσθηκε Μεγαλομάρτυρας.

Τελικά αποκεφαλίσθηκε με το ξίφος του ιδίου του πατέρα της, “ταίς πατρικαίς χερσί τω πατρικώ ξίφει την τελειώσιν δέχεται», όπως λέει ο βιογράφος της Συμεών. Και κατά την παράδοση, καθώς απομακρύνονταν από την σφαγή της θυγατέρας του , η Θεία Δίκη , με μορφή κεραυνού, κατέκαψε το δήμιο –πατέρα.

Τον τιμωρό αυτό κεραυνό συμβολίζουν τα πυρά του Πυροβολικού και το 1829 καθιερώθηκε ως προστάτιδα του Ελληνικού Πυροβολικού και στις 4 Δεκεμβρίου του ιδίου χρόνου γιορτάσθηκε το γεγονός στο στρατόπεδο του μόλις συγκροτιθέντος πρώτου “Τάγματος Πυροβολητών», όπως ονομάζονταν τότε, οπότε και προσφέρθηκαν στους επισκέπτες οι από τότε πατροπαράδοτοι λουκουμάδες με κονιάκ.


Η Διεύθυνση Πυροβολικού για να τιμήσει τη Προστάτιδα του Όπλου Αγία Βαρβάρα εξέδωσε (1999) αναμνηστικό μετάλλιο με την ευκαιρία των 170 ετών από της καθιέρωσης της ως προστάτιδος το 1829.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ

Ώς έναρξη του Ελληνικού Πυροβολικού, είναι το 1821 στην Καλαμάτα, όπου ο ιδρυτής του, Δημήτρης Υψηλάντης οργάνωσε το πρώτο κλιμάκιο, αυτό της Πυροβολαρχίας.
Οι Πυροβολητές (όπου είναι επίσημος όρος του Ελληνικού Στρατού) φορούσαν εξ αρχής, στρατιωτική στολή με σκούρο μπλέ χρώμα, που φορούσε και ο Γαλλικός Στρατός καθιστώντας την ως την πιο αυστηρή απο τις υπόλοιπες των άλλων Όπλων ή Σωμάτων.
Το 1828, σχηματίζεται η πρώτη Μονάδα με τον τότε όρο Τάγμα , ενω την ίδια χρονιά ακολούθησε και η ίδρυση της Σχολής Πυροβολικού, τότε στο Ναύπλιο.[1] Το 1843 γίνεται η πρώτη διάκριση του Όπλου στην ιστορία του, και οι κλάδοι γίνονται δυο: ο κλάδος του Ορεινού Πυροβολικού και του Πεδινού Πυροβολικού.

Επίσης, ο όρος Τάγμα, αντικαθίσταται με τον έως και σήμερα γνωστό όρο Μοίρα και η συγκεκριμένη Μονάδα εφοδιάστηκε με οπλισμό, όπως τα οβουζοβόλα και τα σφαιροβουζοβόλα.
Το 1867 οι Πυροβολαρχίες Βολής εξοπλίστηκαν με ρυμουλκούμενα πυροβόλα διαμετρήματος σωλήνα των 75 και 105 χιλιοστών και εν την συνεχεία το Πεδινό (Τοπομαχικό) Πυροβολικό με πυροβόλα των 87 χιλιοστών, τα οποία θα πρέπει να είναι έξι σε κάθε Πυροβολαρχία Βολής.
Πρώτη συμμετοχή, μετά την οργάνωση του Όπλου, έγινε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στη Θεσσαλία και στην μάχη της Κρήτης. Το 1874, η Μοίρα Πυροβολικού αναπτύχθηκε σε Σύνταγμα Πυροβολικού, εξοπλισμένο με πυροβόλα εμπροσθογεμή.

Το 1910 υπέστη αλλαγές και στους δυο κλάδους, με την χορήγηση πυροβόλων Σνάιντερ διαμετρήματος 75 χιλ. και Krupp των 105 χιλ., και το Ορεινό Πυροβολικό με λυόμενα πυροβόλα Σνάιντερ των 75 χιλ.
Το Πεδινό πυροβόλο των 75 χιλ, ήταν το πρώτο που ήταν δυνατόν να γίνει διαεξαγωγή έμμεσης βολής. Εκείνη την εποχή, το Πυροβολικό συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-13 σε περιοχές της Ελλάδας, όπως στο Σαραντάπορο, στα Γιαννιτσά, στη Θεσσαλονίκη, στην Κορυτσά, στη Φλώρινα, στο Μπιζάνι, στο Κιλκίς, στα Κρέσνα, στο Μπέλλε, στο Νευροκόπι και στην Καβάλα.[2]
Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918)

Την εποχή εκείνη ο Αρχιστράτηγος Παναγιώτης Δαγκλής, συνεργάστηκε με την Γαλλική βιομηχανία Σνέιντερ για να κατασκευάσουν ενα λυόμενο πυροβόλο για μια Μοίρα Ορεινού Πυροβολικού, το Schneider-Δαγκλής, και το οποίο χρησιμοποιήθηκε στο Ελληνικό Πυροβολικό, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία.
Τότε τρία Συντάγματα Πεδινού Πυροβολικού, είχαν εξοπλιστεί με πυροβόλα 75 χιλ. απο την Σνέιντερ και απο την Σκόντα, υπήρχε ενα Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού με πυροβόλα των 120 χιλ., ενα Σύνταγμα των 155 χιλ, και 20 Μοίρες Ορεινού Πυροβολικού με οπλισμό που σώθηκε και χρησιμοποιήθηκε στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Ελληνοϊταλικός Πόλεμος (1940-1941)

Τότε είχε γίνει ο διαχωρισμός σε Πυροβολικό Μάχης και Αντιαεροπορικό Πυροβολικό. Είχε αρκετό οπλισμό, και συμμετείχε στις μάχες της Πίνδου, του Καλαμά, της Κορυτσάς, της Πρεμετής, της Κλεισούρας και της Τρεμπένιτσας.
Τον Απρίλιο του 1941, όταν και έγινε η κατάληψη της χώρας απο τους Γερμανούς, για πρώτη φορα ο Ελληνικός Στρατός διαλύεται και παραδόθηκαν όλα τα πυροβόλα.
Η δημιουργία νέου Ελληνικού Στρατού, συνέβη στη Μέση Ανατολή, με το Πυροβολικό να αποτελείται απο δυο Συντάγματα Πεδινού Πυροβολικού με οπλισμό που δόθηκε απο τον Βρετανικό Στρατό.
Με αυτόν τον οπλισμό, συμμετείχε και στην δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν και του Ρίμινι.
Το Ελληνικό Πυροβολικό απο το 1951

Η ενίσχυση των οπλικών συστημάτων του Στρατού Ξηράς, ξεκίνησε την δεκαετία του ’50, με το Πυροβολικό να εξοπλίζεται με ρυμουλκούμενα πυροβόλα 105 χιλ, απο την Αμερική.
Απο το 1951, έχει γίνει εξέλιξη των οπλικών συστημάτων στο Πυροβολικό, με την εμφάνιση των αυτοκινούμενων πυροβόλων, την δημιουργία πυραύλων και εν συνεχεία με την κατασκευή αντιπυροβολικών συστημάτων και με την απόκτηση πυραυλικών συστημάτων και καθοδηγούμενων πυρομαχικών.
Πυροβολικό Μάχης

To αυτοκινούμενο πυροβόλο PzH 2000, είναι απο τα πιο εξελιγμένα στην κατηγορία του, και τα προμηθεύτηκε ο Ελληνικός Στρατός το 2001.
Ο αριθμός των αυτοκινούμενων M109 είναι πολύ μεγάλος, μετά την αγορά 223 Μ109Α2. Ο συνολικός στόλος ξεπερνά τα 300 πυροβόλα αυτού του τύπου.
Το 1951, έγινε η προμήθεια απο τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με ρυμουλκούμενα πυροβόλα Μ101 των 105 χιλιοστών και των Μ114 των 155 χιλ για το Πυροβολικό Μάχης.
Το 1977, τίθονται σε υπηρεσία τα πρώτα αυτοκινούμενα πυροβόλα Μ109Α1Β και δίνονται σε Μοίρες Μέσου Πυροβολικού.
Το 1986, παραλαμβάνεται αριθμός τεθωρακισμένων οχημάτων M-992 απο τις Η.Π.Α, με τον ρόλο του Σταθμού Διοικήσεως του Κέντρου Διεύθυνσης Πυρός (ΚΔΠ), για τον προσδιορισμό των βολών ΠΒ.
Το 1994, αγοράζονται 150 ελαφρομεταχειρισμένα πυραυλικά συστήματα RM-70 απο την Γερμανία, εκ των οποίων τα 116 τέθηκαν σε υπηρεσία και τα 34 διαμελίστηκαν για χρήση ανταλλακτικών.
Το 1994, γίνεται η αγορά των 18 συστημάτων MLRS, και στις αρχές του 1996, παραδίδονται τα πρώτα 9 στην 193 ΜΠΕΠ στην Ελευθερούπολη.
Στα μέσα του 1997, παραδίδονται άλλα 9 στην 194 ΜΠΕΠ, στον Λαγκαδά.
To 1998, παραλαμβάνονται οι πρώτοι καθοδηγούμενοι πύραυλοι ATACMS για την χρήση τους στα MLRS. Το 2001, ο Ελληνικός Στρατός αγοράζει 24 PzH 2000, κατασκευασμένα απο την Γερμανία και με την βοήθεια Γερμανών μηχανικών, δέχτηκαν ελαφρά αναβάθμιση τους.
Το 2003, οι εργασίες ολοκληρώνονται και παραχωρούνται σε δυο Μοίρες Μέσου Πυροβολικού: στην 156 Α/Κ ΜΜΠ (τέως 156 Α/Κ ΜΒΠ)[3] και στην 163 Α/Κ ΜΜΠ (τέως 163 Α/Κ ΜΒΠ)[4]
Αντιαεροπορικό Πυροβολικό

Οι πύραυλοι HAWK πρωτοήρθαν το 1960, δημιουργώντας έτσι 2 Μοίρες με κύριο οπλισμό αυτούς.
Το αντιαεροπορικό Bofors είναι απ’τα πρώτα που στελέχωσαν το Ελληνικό Α/Α ΠΒ.
Το 1951, άρχισε να προμηθεύεται και το Αντιαεροπορικό Πυροβολικό, απο την Μεγάλη Βρετανία και τις Η.Π.Α, με την ενίσχυση του με 108 αντιαεροπορικά συστήματα Μ-1 Bofors των 40 χιλ. σε τρία Συντάγματα Πυροβολικού (36 το καθένα).
Το 1953, τα Συντάγματα Πυροβολικού, διαμελίστηκαν και έγιναν Μοίρες, όπως και αυτές του Α/Α, μετατρέποντας τις σε Μοίρες Ελαφρού Αντιαεροπορικού Πυροβολικού (ΜΕ/ΑΠ).
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, γίνεται προμήθεια αντιαεροπορικών πυραύλων «ΧΩΚ» (HAWK), δημιουργώντας έτσι δύο Μοίρες.
Οι εγχώριες ΜΕ/ΑΠ, προμηθεύονται ύστερα απο 8 συστήματα Μ-55 των 12,7 χιλ, και τα συστήματα Bofors μεταφέρονται στις παραμεθόριες περιοχές του Αιγαίου.

Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο έγινε η προμήθεια 150 πυροβόλων Rh 202 των 20 mm και έλαβαν χώρα σημαντικές οργανωτικές μεταβολές στην οργάνωση και την κατανομή του υλικού.
Στα νησιά του Αιγαίου συγκροτήθηκαν επιπλέον ΜΕΑ/ΑΠ ενώ ταυτόχρονα εισήχθη σε υπηρεσία το φορητό Α/Α Κ/Β FIM-43A Redeye εξοπλίζοντας τόσο τις μονάδες των όπλων ελιγμού( Πεζικό και Τεθωρακισμένα) όσο και το Πυροβολικό.
Το 1975 αναβαθμίστηκαν τα συστήματα HAWK σε επίπεδο Improved HAWK με παράλληλη συμπλήρωση του αριθμού τους(18 εκτοξευτές ανά μοίρα) ενώ το 1981 παρελήφθησαν από τις ΗΠΑ και την Γερμανία 101 Α/Κ συστήματα πυροβολικού M-42A1 Duster η πλειοψηφία των οποίων διατέθηκε στις ΜΕΑ/ΑΠ των νήσων εξοπλίζοντας μια Πυροβολαρχία Ελαφρού Α/Α Πυροβολικού με 12 στοιχεία έκαστη.

Παρά την πρόθεση του Ε.Σ σε κάποια φάση να εκσυγχρονίσει το σύστημα αυτό δεν κατέστη εφικτό και το σύστημα αποσύρθηκε χωρίς αντικαταστάτη αρχές δεκαετίας του 2000.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισε η αντικατάσταση του φορητού(MANPADS) συστήματος FIM-43 Redeye από το πιο σύγχρονο FIM-92 Stinger.
Συνολικά παραγγέλθησαν 476 εκτοξευτές και 1000 βλήματα FIM-92B POST από ΗΠΑ και 1150 βλήματα FIM-92C RMP από την ευρωπαϊκή κοινοπραξία κατασκευής του συστήματος.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε γίνει εμφανής η ανάπτυξη της Τουρκικής αεροπορίας μέσω της μαζικής απόκτησης αεροσκαφών F-104 σε ρόλους κρούσης.

Αποφασίστηκε έτσι η ενίσχυση του Α/Α πυροβολικού μέσω της υιοθέτησης ενός εγχώριου προγράμματος ανάπτυξης ενός Α/Α συστήματος πυροβόλων, το γνωστό Άρτεμις 30.
Παρά τις ελπιδοφόρες προοπτικές του προγράμματος το όλο πρόγραμμα δεν καρποφόρησε λόγω της απειρίας των ελληνικών εταιριών που ανέλαβαν την υλοποίηση του αλλά και απροθυμίας μεταξύ τους συνεργασίας εκ μέρους των συμβαλλόμενων εταιρειών.


Προσπάθειες που κατά καιρούς έγιναν για την νεκρανάσταση και το εμπλουτισμό του προγράμματος(υιοθέτηση τετραπλού εκτοξευτή βλημάτων Crotale που θα οδηγούσε στο σύστημα Απόλλων, τοποθέτηση διπλών εκτοξευτών βλημάτων Stinger, πιστοποίηση του ΣΕΠ Skyguard και ατομικού Η/Ο ΣΕΠ) δεν είχαν αίσια έκβαση και το σύστημα κατασκευάστηκε μόνο σε μορφή Μονάδος Πυρός(δίδυμο πυροβόλο Mauser των 30 mm) σε 60 μόλις μονάδες(εκ των οποίων 17 κατέληξαν στον Ε.Σ και χρησιμοποιούταν για την εγγύς Α/Α άμυνα των HAWK) ενώ πρόσφατα αποφασίστηκε η απόσυρση του.

πηγή http://www.makeleio.gr/%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1/%ce%91%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%92%ce%b1%cf%81%ce%b2%ce%ac%cf%81%ce%b1-%ce%93%ce%b9%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%ac%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%b4%ce%b1-%cf%84/