Αραχωβίτικα Αχαϊας: Η βίλα του Δημάρχου Πάτρας εμποδίζει την πρόσβαση στην παραλία;

Γράφει ο Έλληνας Πολίτης - 03

Σωρεία αντιδράσεων και δηλώσεων έχει προκαλέσει  η αποκάλυψη του Achaianews.gr για την βίλα του δημάρχου Κ. Πελετίδη που αποκόπτει την πρόσβαση των πολιτών στην παραλία των Αραχωβιτίκων.

Την ίδια ώρα που ο Δήμαρχος Πατρέων δεν βγάζει μιλιά για την ...ταμπακιέρα, δηλαδή για το τι προτίθεται να κάνει ώστε να ελευθερωθεί η δίοδος των πολιτών στην θάλασσα - που όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι είναι αποκομμένη - αιχμηρές δηλώσεις κάνουν βουλευτές, δημοτικοί σύμβουλοι, οικολόγοι ακόμα και ο πρώην Κοινοτάρχης των Αραχωβιτίκων. 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Achaia News σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων, υπάρχουν μόλις δύο κάθετες οδοί που οδηγούν στην παραλία, ενώ όλο το υπόλοιπο τμήμα είναι αποκλεισμένο από βίλες και μεζονέτες, μάντρες και συρματοπλέγματα. Τα εξοχικά και οι μόνιμες κατοικίες φθάνουν μέχρι την θάλασσα, κάτι που έχει προκαλέσει επώνυμες καταγγελίες στις αρμόδιες αρχές εδώ και πολλά χρόνια. Μάλιστα κάποιες καταγγελίες, κάνουν λόγο για καταπάτηση του αιγιαλού και της θάλασσας.

Μια από αυτές τις εξοχικές κατοικίες φέρεται να ανήκει στον κομμουνιστή Δήμαρχο της Πάτρας, Κ. Πελετίδη.

Πηγή: https://achaianews.gr

Κοινά σημεία των Αραχωβίτικων Αχαΐας με το Μάτι Αττικής

Οπότε με βάση τα παραπάνω, μια πιθανή πυρκαγιά στην περιοχή θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους κατοίκους και παραθεριστές στα Αραχωβίτικα Αχαΐας ως ένα κακό παιχνίδι της μοίρας και μια επανάληψη της τραγωδίας στο Μάτι, απλώς σε άλλο τόπο και χρόνο.

Βέβαια όπως αναμενόταν υπήρξε ανακοίνωση από την τοπική δημοτική αρχή για λογαριασμό του Δημάρχου: «Θορυβημένοι από την αποδοχή και την πλατιά λαϊκή υποστήριξη της Δημοτικής Αρχής οι γνωστές δυνάμεις που έχουν στόχο να αποτρέψουν την επανεκλογή της, προχώρησαν σήμερα σε μια άθλια συκοφαντική επίθεση εναντίον του Δημάρχου Πατρέων, Κώστα Πελετίδη. Με βρώμικα δημοσιεύματα και αναφορές στη «βίλα Πελετίδη» προσπαθούν να χτυπήσουν τον Δήμαρχο»

Πηγή: https://dete.gr/

Εγώ ωστόσο θα έλεγα στον "σύντροφο" Δήμαρχο να αφήσει στην άκρη την συνομωσιολογία με τις γνωστές σκοτεινές δυνάμεις που μάχονται το δήθεν "φωτεινό" ΚΚΕ και να απαντήσει ευθέως και με σαφήνεια, όχι σε μένα, αλλά στους δημότες του, η βίλα του εμποδίζει την πρόσβαση στην θάλασσα, Ναι ή Όχι;

Αν όντως η οικία του έχει αυθαιρεσίες και εμποδίζει την ελεύθερη δίοδο στην παραλία τότε σαφέστατα έχει πολιτική ευθύνη και θα πρέπει – αν έχει την ελάχιστη ευθιξία – να παραιτηθεί. Δεν μπορεί ένας άρχοντας – είτε τοπικός, είτε εθνικής εμβέλειας – να παραβατεί  ή να παρανομεί και παρόλα αυτά να θέλει να παραμένει στον θώκο του. Είναι απαράδεκτο να ζητά το κράτος σεβασμό στους νόμους από τους πολίτες και οι εκλεγμένοι άρχοντες να πρωτοστατούν στις παρανομίες. Αυτό δεν αρμόζει και δεν έχει καμία σχέση με την Δημοκρατία, αλλά μάλλον με την Φαυλοκρατία, την Κομματοκρατία και την Κλεπτοκρατία.

Ίσως η πρόσφατη τραγωδία της Αττικής να αποτελέσει το έναυσμα για μια αλλαγή της νοοτροπίας των πολιτών οι οποίοι θα πρέπει να τηρούν την νομιμότητα σε διάφορους τομείς αλλά και να απαιτούν να τηρείται εξίσου και από τους άλλους πολίτες ή πολιτευτές και αξιωματούχους.

Αναμένω ότι σύντομα θα σκάσουν και άλλες παρόμοιες υποθέσεις αφού σχεδόν σε όλη την χώρα έχει στηθεί τα τελευταία 30-40 χρόνια της μεταπολίτευσης ένα παράνομο αλισβερίσι μεταξύ κατοίκων και κράτους για λόγους ψηφοθηρίας. Θα παρακολουθώ όλες αυτές τις υποθέσεις και θα σας ενημερώνω, όπως θα κάνω αν υπάρξει νεώτερη εξέλιξη με τo ζήτημα του "κόκκινου" Δήμαρχου της Πάτρας.

Οριστική λύση θα υπάρξει στο πρόβλημα;

Πιστεύει κανείς ότι θα λυθεί ένα δύσκολο και σύνθετο πρόβλημα ετών από αυτούς που το δημιούργησαν; Το μόνο που αναμένω είναι ημίμετρα και μπαλώματα μέσα στα πλαίσια ενός επικοινωνιακού show μέχρι να ξεχαστεί η υπόθεση. Μα και αν ακόμη δοθεί προτεραιότητα στο γκρέμισμα αυθαίρετων οικημάτων αυτό θα γίνει κυρίως προς όφελος των διάφορων επενδυτικών funds που καραδοκούν.

Ένα από τα πολλά μεγάλα προβλήματα της χώρας είναι η άναρχη και παράνομη δόμηση σε δασικές εκτάσεις και παραλίες, όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το έλλειμμα δημοκρατίας και ως απόρροια αυτής η απουσία άξιων και φιλολαϊκών εκπροσώπων.

*Ο «Έλληνας Πολίτης - 03»είναι μέλος στο πανελλήνιο κίνημα πολιτών «Α Δ» (Αληθινή Δημοκρατία)

Αμβρόσιος: "Μην γίνετε δότες οργάνων"

Να μην συναινέσουν στην εφαρμογή του νόμου για τη δωρεά οργάνων μέχρι να αποφανθεί η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος καλεί τους ενορίτες της Μητρόπολής του ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος.

Εν τω μεταξύ, με ανακοίνωσή του ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων έχει ανακοινώσει ότι η δωρεά οργάνων από αποβιώσαντες δότες γίνεται και θα γίνεται πάντοτε συναινετικά.
Με την ίδια ανακοίνωση ο ΕΟΜ καθησυχάζει τους πολίτες και διευκρινίζει ότι σε καμία περίπτωση δεν λαμβάνονται μοσχεύματα από αποβιώσαντα δότη, χωρίς τη συναίνεση της οικογένειάς του ή ενάντια στην αρνητική του δήλωση.

Την ίδια ώρα ο Σεβασμιώτατος δημοσιοποίησε στο blog του προτροπή προς τους πιστούς να δηλώσουν στα αρμόδια Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών ότι δεν συναινούν στην εφαρμογή του νόμου.

Ο κ. Αμβρόσιος αναφέρει: «Στη χώρα μας για πρώτη φορά από την 1η Ιουνίου 2013 ενεργοποιείται η περίφημη εικαζόμενη συναίνεση του δότη, αλλά και η συναίνεση των οικείων του, για την δωρεά οργάνων, με την εφαρμογή σε αυτό των σχετικών νόμων ήτοι του Ν. 3984/2011 και Ν.4075/2012.

Η νομοθεσία αυτή έφερε διάφορες σοβαρές αντιδράσεις α) από διάφορους φορείς και από Ιερές Μητροπόλεις, όπως Πειραιώς και Γλυφάδας, οι οποίες με εγκυκλίους, τον κατά τόπους Μητροπολιτών, χαρακτήρισαν την δωρεά οργάνων ως «δολοφονία» και προτρέπουν το πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας στην μη συναίνεση για την εφαρμογή σε αυτών των σχετικών νόμων.

Ο λόγος της μη συναίνεσης στηρίζεται στο εάν και πότε είναι νεκρός ο άνθρωπος, και γεννάται το ερώτημα, είναι σωματικός θάνατος ο εγκεφαλικός θάνατος;

Και η απάντηση δίδεται ότι δεν μπορεί να ταυτιστεί ο σωματικός θάνατος με τον εγκεφαλικό θάνατο και το δικαιολογούν με το ερώτημα:

Γιατί όταν κάποιος είναι εγκεφαλικά νεκρός όταν επιχειρείται αφαίρεση οργάνων χρειάζεται αναισθησιολόγος στο χειρουργείο;
Και β) η συναίνεση είναι κάτι που εκφράζεται με το «μου το παίρνουν, αυτό που μου ανήκει» και όχι με το «δίνω κάτι δικό μου, κάτι που μου ανήκει». Ετσι ηθικά δεν στέκεται η νομοθεσία αυτή.

Αναφορικά λοιπόν με την ηθική των μεταμοσχεύσεων γεννάται ένα βασικό ερώτημα. Πότε ακριβώς επισυμβαίνει ο θάνατος και πότε πρέπει να αφαιρέσουν τα όργανα προς δωρεά;»

πηγή http://www.pronews.gr/thriskeia/704193_amvrosios-min-ginete-dotes-organon

Αμβρόσιος: "Μην γίνετε δότες οργάνων"

Να μην συναινέσουν στην εφαρμογή του νόμου για τη δωρεά οργάνων μέχρι να αποφανθεί η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος καλεί τους ενορίτες της Μητρόπολής του ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος.

Εν τω μεταξύ, με ανακοίνωσή του ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων έχει ανακοινώσει ότι η δωρεά οργάνων από αποβιώσαντες δότες γίνεται και θα γίνεται πάντοτε συναινετικά.
Με την ίδια ανακοίνωση ο ΕΟΜ καθησυχάζει τους πολίτες και διευκρινίζει ότι σε καμία περίπτωση δεν λαμβάνονται μοσχεύματα από αποβιώσαντα δότη, χωρίς τη συναίνεση της οικογένειάς του ή ενάντια στην αρνητική του δήλωση.

Την ίδια ώρα ο Σεβασμιώτατος δημοσιοποίησε στο blog του προτροπή προς τους πιστούς να δηλώσουν στα αρμόδια Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών ότι δεν συναινούν στην εφαρμογή του νόμου.

Ο κ. Αμβρόσιος αναφέρει: «Στη χώρα μας για πρώτη φορά από την 1η Ιουνίου 2013 ενεργοποιείται η περίφημη εικαζόμενη συναίνεση του δότη, αλλά και η συναίνεση των οικείων του, για την δωρεά οργάνων, με την εφαρμογή σε αυτό των σχετικών νόμων ήτοι του Ν. 3984/2011 και Ν.4075/2012.

Η νομοθεσία αυτή έφερε διάφορες σοβαρές αντιδράσεις α) από διάφορους φορείς και από Ιερές Μητροπόλεις, όπως Πειραιώς και Γλυφάδας, οι οποίες με εγκυκλίους, τον κατά τόπους Μητροπολιτών, χαρακτήρισαν την δωρεά οργάνων ως «δολοφονία» και προτρέπουν το πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας στην μη συναίνεση για την εφαρμογή σε αυτών των σχετικών νόμων.

Ο λόγος της μη συναίνεσης στηρίζεται στο εάν και πότε είναι νεκρός ο άνθρωπος, και γεννάται το ερώτημα, είναι σωματικός θάνατος ο εγκεφαλικός θάνατος;

Και η απάντηση δίδεται ότι δεν μπορεί να ταυτιστεί ο σωματικός θάνατος με τον εγκεφαλικό θάνατο και το δικαιολογούν με το ερώτημα:

Γιατί όταν κάποιος είναι εγκεφαλικά νεκρός όταν επιχειρείται αφαίρεση οργάνων χρειάζεται αναισθησιολόγος στο χειρουργείο;
Και β) η συναίνεση είναι κάτι που εκφράζεται με το «μου το παίρνουν, αυτό που μου ανήκει» και όχι με το «δίνω κάτι δικό μου, κάτι που μου ανήκει». Ετσι ηθικά δεν στέκεται η νομοθεσία αυτή.

Αναφορικά λοιπόν με την ηθική των μεταμοσχεύσεων γεννάται ένα βασικό ερώτημα. Πότε ακριβώς επισυμβαίνει ο θάνατος και πότε πρέπει να αφαιρέσουν τα όργανα προς δωρεά;»

πηγή http://www.pronews.gr/thriskeia/704193_amvrosios-min-ginete-dotes-organon

Παναγία Τήνου: Η εικόνα που ανακαλύφθηκε από μια μοναχή - Την προσκύνησαν αμέσως οι Κολοκοτρώνης, Μιαούλης, Νικηταράς

Στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τήνου, η Μεγαλόχαρη απεικονίζεται σε στάση προσευχής να προφέρει τα λόγια από ένα ανοιχτό βιβλίο. Απέναντί της είναι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ που κρατάει στα χέρια του έναν κρίνο ο οποίος συμβολίζει την αγνότητα, ενώ το Άγιο Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού κατεβαίνει από τον ουρανό.

Τη θεματολογία της εικόνας τη γνωρίζουμε από αντίγραφο, αφού η αυθεντική εικόνα είναι σκεπασμένη από πολύτιμα πετράδια, αφιερώματα που καλύπτουν την παράσταση του Ευαγγελισμού και όχι της Κοιμήσεως, όπως ίσως θεωρούν κάποιοι εξαιτίας της γιορτής τον Δεκαπενταύγουστο.

Η άποψη ότι η Ιερή Εικόνα είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά εδράζεται στην τεχνοτροπία της που θεωρείται παλαιότερη της βυζαντινής περιόδου και ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Αρκετοί εκτιμούν ωστόσο ότι είναι μεταγενέστερη.

 Κάθε χρόνο συρρέουν χιλιάδες πιστοί στον ιερό ναό της Παναγίας της Ευαγγελίστριας
Μπαίνοντας κανείς στον ναό αντικρίζει την εικόνα στα αριστερά σε ένα μαρμάρινο προσκυνητάρι και εντυπωσιάζεται. Την ίδια εντύπωση προκαλούν και τα τάματα των πιστών που μαρτυρούν σε πολλές περιπτώσεις τις παρακλήσεις τους, κυρίως για θέματα υγείας. Αφιερώματα σε πολύτιμα μέταλλα σε σχήματα από καρδίας, ζωτικών οργάνων, άκρων ή οφθαλμών. Καράβια, βάρκες, σπίτια και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ανθρώπου νους.

Το όραμα της Πελαγίας
Οι πιστοί προσβλέπουν σε ένα θαύμα, μια ανώτερη επέμβαση της Μεγαλόχαρης για να πραγματωθεί η ελπίδα τους. Σε ένα θαύμα σαν αυτό που συνέβη το 1823 και εντοπίστηκε η σπάνια εικόνα, μόλις δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης. Η παράδοση θέλει τον εντοπισμό της εικόνας να αποδίδεται στο όραμα μιας μοναχής.

Το 1822 η αδελφή Πελαγία από την Ιερά Μονή Κεχροβουνίου είδε την Παναγία να της ζητά να βρει μια θαυματουργή εικόνα που ήταν χρόνια θαμμένη στη γη. Λέγεται ότι είδε τρεις Κυριακές το ίδιο όνειρο και παρακίνησε τον Μητροπολίτη της Τήνου Γαβριήλ να οργανώσει ανασκαφές στον αγρό του Αντωνίου Δοξαρά, στη Χώρα. Οι πιστοί ανταποκρίθηκαν και στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822 ξεκίνησαν οι ανασκαφές κατά τις οποίες ήρθαν στο φως τα ερείπια παλαιού ναού του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Εικόνα δεν βρέθηκε και οι εργασίες σταμάτησαν προσωρινά. Όμως άρχισαν και πάλι λίγους μήνες αργότερα και στις 30 Ιανουαρίου 1823 η αξίνα του εργάτη Δημήτριου Βλάσσι από τον Φαλατάδο σπάει στα δύο την εικόνα ανάμεσα στη Θεοτόκο και τον Αρχάγγελο.

Λέγεται ότι η Παναγιά είχε φανερωθεί δύο χρόνια νωρίτερα στον κηπουρό Μιχάλη Πολυζώη και του υπέδειξε το χωράφι του Αντώνιου Δοξαρά, αλλά το εικόνισμα δεν βρέθηκε.
 Η ανακάλυψη της πολύτιμης εικόνας μετά το όραμα της μοναχής θεωρήθηκε μεγάλο θαύμα που συνδέθηκε αναπόφευκτα με την Επανάσταση. Άλλωστε έσπευσαν στο νησί για να την προσκυνήσουν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Ανδρέας Μιαούλης, ο Νικηταράς και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης.

Στο σημείο που βρέθηκε η εικόνα οικοδομήθηκε ο μεγαλοπρεπής ναός, που αποτελεί το πρώτο σπουδαίο αρχιτεκτονικό έργο του νεοσυσταθέντος ελληνικού κράτους.

Μεταφέρθηκαν μάρμαρα από τη Δήλο και κάθε φορά που οι εργασίες πάγωναν εξαιτίας του κόστους, έφθανε σαν μάννα εξ ουρανού μια προσφορά από την Τήνο, την υπόλοιπη Ελλάδα ή τους Έλληνες της διασποράς

Έως το 1832 είχε ολοκληρωθεί η ανατολική πτέρυγα και τα τμήματα ανατολικά του καμπαναριού και της κεντρικής εισόδου, ενώ ο ναός περατώθηκε το 1880. Ο ναός συνδέθηκε από την αρχή με τις θαυματουργές ιδιότητες της εικόνας. Χιλιάδες λαού συνέρρεαν από κάθε μέρος της Ελλάδας ή ακόμη και από περιοχές όπως η Μικρασία, που το ελληνικό στοιχείο ήταν κυρίαρχο, αλλά όχι ανεξάρτητο.

Κάθε χρόνο στις 23 Ιουλίου, επέτειο της ημέρας που είδε το όραμα η Πελαγία στο κελί της, η Εικόνα μεταφέρεται στο μοναστήρι της «Κυρίας των Αγγέλων» στη Χώρα και το απόγευμα γίνεται περιφορά της στην πόλη. Ακολουθεί δέηση στην εξέδρα της παραλίας και αργά το βράδυ η Ιερή Εικόνα επιστρέφει στον Ναό.

πηγή http://www.pronews.gr/thriskeia/704048_panagia-tinoy-i-eikona-poy-anakalyfthike-apo-mia-monahi-tin-proskynisan-amesos-oi

Παναγία Τήνου: Η εικόνα που ανακαλύφθηκε από μια μοναχή - Την προσκύνησαν αμέσως οι Κολοκοτρώνης, Μιαούλης, Νικηταράς

Στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τήνου, η Μεγαλόχαρη απεικονίζεται σε στάση προσευχής να προφέρει τα λόγια από ένα ανοιχτό βιβλίο. Απέναντί της είναι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ που κρατάει στα χέρια του έναν κρίνο ο οποίος συμβολίζει την αγνότητα, ενώ το Άγιο Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού κατεβαίνει από τον ουρανό.

Τη θεματολογία της εικόνας τη γνωρίζουμε από αντίγραφο, αφού η αυθεντική εικόνα είναι σκεπασμένη από πολύτιμα πετράδια, αφιερώματα που καλύπτουν την παράσταση του Ευαγγελισμού και όχι της Κοιμήσεως, όπως ίσως θεωρούν κάποιοι εξαιτίας της γιορτής τον Δεκαπενταύγουστο.

Η άποψη ότι η Ιερή Εικόνα είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά εδράζεται στην τεχνοτροπία της που θεωρείται παλαιότερη της βυζαντινής περιόδου και ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Αρκετοί εκτιμούν ωστόσο ότι είναι μεταγενέστερη.

 Κάθε χρόνο συρρέουν χιλιάδες πιστοί στον ιερό ναό της Παναγίας της Ευαγγελίστριας
Μπαίνοντας κανείς στον ναό αντικρίζει την εικόνα στα αριστερά σε ένα μαρμάρινο προσκυνητάρι και εντυπωσιάζεται. Την ίδια εντύπωση προκαλούν και τα τάματα των πιστών που μαρτυρούν σε πολλές περιπτώσεις τις παρακλήσεις τους, κυρίως για θέματα υγείας. Αφιερώματα σε πολύτιμα μέταλλα σε σχήματα από καρδίας, ζωτικών οργάνων, άκρων ή οφθαλμών. Καράβια, βάρκες, σπίτια και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ανθρώπου νους.

Το όραμα της Πελαγίας
Οι πιστοί προσβλέπουν σε ένα θαύμα, μια ανώτερη επέμβαση της Μεγαλόχαρης για να πραγματωθεί η ελπίδα τους. Σε ένα θαύμα σαν αυτό που συνέβη το 1823 και εντοπίστηκε η σπάνια εικόνα, μόλις δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης. Η παράδοση θέλει τον εντοπισμό της εικόνας να αποδίδεται στο όραμα μιας μοναχής.

Το 1822 η αδελφή Πελαγία από την Ιερά Μονή Κεχροβουνίου είδε την Παναγία να της ζητά να βρει μια θαυματουργή εικόνα που ήταν χρόνια θαμμένη στη γη. Λέγεται ότι είδε τρεις Κυριακές το ίδιο όνειρο και παρακίνησε τον Μητροπολίτη της Τήνου Γαβριήλ να οργανώσει ανασκαφές στον αγρό του Αντωνίου Δοξαρά, στη Χώρα. Οι πιστοί ανταποκρίθηκαν και στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822 ξεκίνησαν οι ανασκαφές κατά τις οποίες ήρθαν στο φως τα ερείπια παλαιού ναού του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Εικόνα δεν βρέθηκε και οι εργασίες σταμάτησαν προσωρινά. Όμως άρχισαν και πάλι λίγους μήνες αργότερα και στις 30 Ιανουαρίου 1823 η αξίνα του εργάτη Δημήτριου Βλάσσι από τον Φαλατάδο σπάει στα δύο την εικόνα ανάμεσα στη Θεοτόκο και τον Αρχάγγελο.

Λέγεται ότι η Παναγιά είχε φανερωθεί δύο χρόνια νωρίτερα στον κηπουρό Μιχάλη Πολυζώη και του υπέδειξε το χωράφι του Αντώνιου Δοξαρά, αλλά το εικόνισμα δεν βρέθηκε.
 Η ανακάλυψη της πολύτιμης εικόνας μετά το όραμα της μοναχής θεωρήθηκε μεγάλο θαύμα που συνδέθηκε αναπόφευκτα με την Επανάσταση. Άλλωστε έσπευσαν στο νησί για να την προσκυνήσουν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Ανδρέας Μιαούλης, ο Νικηταράς και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης.

Στο σημείο που βρέθηκε η εικόνα οικοδομήθηκε ο μεγαλοπρεπής ναός, που αποτελεί το πρώτο σπουδαίο αρχιτεκτονικό έργο του νεοσυσταθέντος ελληνικού κράτους.

Μεταφέρθηκαν μάρμαρα από τη Δήλο και κάθε φορά που οι εργασίες πάγωναν εξαιτίας του κόστους, έφθανε σαν μάννα εξ ουρανού μια προσφορά από την Τήνο, την υπόλοιπη Ελλάδα ή τους Έλληνες της διασποράς

Έως το 1832 είχε ολοκληρωθεί η ανατολική πτέρυγα και τα τμήματα ανατολικά του καμπαναριού και της κεντρικής εισόδου, ενώ ο ναός περατώθηκε το 1880. Ο ναός συνδέθηκε από την αρχή με τις θαυματουργές ιδιότητες της εικόνας. Χιλιάδες λαού συνέρρεαν από κάθε μέρος της Ελλάδας ή ακόμη και από περιοχές όπως η Μικρασία, που το ελληνικό στοιχείο ήταν κυρίαρχο, αλλά όχι ανεξάρτητο.

Κάθε χρόνο στις 23 Ιουλίου, επέτειο της ημέρας που είδε το όραμα η Πελαγία στο κελί της, η Εικόνα μεταφέρεται στο μοναστήρι της «Κυρίας των Αγγέλων» στη Χώρα και το απόγευμα γίνεται περιφορά της στην πόλη. Ακολουθεί δέηση στην εξέδρα της παραλίας και αργά το βράδυ η Ιερή Εικόνα επιστρέφει στον Ναό.

πηγή http://www.pronews.gr/thriskeia/704048_panagia-tinoy-i-eikona-poy-anakalyfthike-apo-mia-monahi-tin-proskynisan-amesos-oi

Άγιος Παΐσιος: «Χρειάζεται προσοχή, θα γίνει μεγάλο τράνταγμα»

«Σήμερα είναι καιρός να ετοιμαστούν οι ψυχές, γιατί, αν συμβεί κάτι, δεν ξέρω τι θα γίνει» αναφέρεται στις διδαχές που μας άφησε ως πολύτιμη παρακαταθήκη ο Γέροντας Παΐσιος.

Ο Άγιος Παΐσιος μιλώντας σε πιστούς αναφερόταν συχνά στις δυσκολίες της εποχής και στα προβλήματα. 

Έλεγε: «Είθε να μην επιτρέψει ο Θεός να έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά αν έρθουν, με έναν μικρό σεισμό, με ένα τράνταγμα, θα σωριάσουν ολόκληρες αδελφότητες, ολόκληρα μοναστήρια, γιατί ο καθένας θα πάει να σώσει τον εαυτό του και θα τραβήξει την πορεία του.

Χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μη μας εγκατάλειψη ο Θεός. Οι ψυχές να έχουν κάτι πνευματικό. Αυτό σας τιμάει. Θα γίνει μεγάλο τράνταγμα.

Τόσα σας λέω, τόσο σκληρά έχω μιλήσει! Εμένα κάτι να μου έλεγαν, θα προβληματιζόμουν, θα σκεφτόμουν γιατί μου το είπαν, τι ήθελαν. Για να μην πω βράδια, ένα βράδυ δεν θα κοιμόμουν. Αν δεν έβλεπα τα δύσκολα χρόνια που έρχονται, δεν θα ανησυχούσα τόσο. Αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι αργότερα θα δυσκολευθείτε πολύ. Δεν με καταλαβαίνετε. Τότε θα με καταλάβετε».

– Αν βρεθή, Γέροντα, μόνος του κανείς σε δύσκολα χρόνια, τι θα κάνει;

«Άρχισε τώρα να κάνεις πρώτα υπακοή, να απόκτησης διάκριση, και τότε θα δούμε. Γι’ αυτό είπαμε να κόψουμε τα κουσούρια πρώτα. Αν έχη κανείς κουσούρια, δεν θα τα βγάλει πέρα. Αν τώρα γκρινιάζει για όλα και νομίζει ότι αυτός είναι λεβεντόπαιδο και όλοι οι άλλοι είναι χάλια, τότε…; Κοιτάξτε να διορθωθείτε, για να δικαιούσθε την θεία βοήθεια.

Να στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό. Θα έχουμε πιο δύσκολα χρόνια. Ακόμη είναι άγουρα τα …; φρούτα· δεν ωρίμασαν. Όταν εσείς θα είστε ώριμες πνευματικά, ξέρετε τι θα είστε; Όχυρο. Όχι μόνο για εδώ, αλλά θα μπορήτε να βοηθάτε και πιο πέρα.

Γιατί, διαφορετικά, θα έχετε και εσείς ανάγκη από ανθρώπινη βοήθεια και προστασία. Καί ξέρετε τι κακό είναι ένα μοναστήρι, με ένα σωρό αδελφές, να έχη ανάγκη από λαικούς;

Σήμερα ο μοναχός πρέπει να ζήση πνευματικά, για να είναι έτοιμος να ξεπεράση μια δυσκολία. Να ετοιμασθή, για να μην τον στενοχωρήση η στέρηση, γιατί μετά μπορεί να φθάση στην άρνηση. Θα έρθη εποχή που θα ξεραθούν τα ποτάμια, όλοι θα διψάσουν, όλοι θα υποφέρουν.

Γιά μας τους μοναχούς δεν είναι τόσο φοβερό· εμείς και να διψάσουμε, πρέπει να διψάσουμε, γιατί εμείς ξεκινήσαμε για κακουχία. 

Ο,τι δεν έκανα εκουσίως ως καλόγερος, θα πω, το κάνω τώρα ακουσίως, για να καταλάβω τι θα πει καλόγερος. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου!

Αλλά ο καημένος ο κόσμος! Όταν φθάνουν οι άνθρωποι στο σημείο να εφευρίσκουν βόμβες που να σκοτώνονται οι άνθρωποι και να μην καταστρέφονται τα κτίρια, τι να πω; 

Όταν είπε ο Χριστός «μια ψυχή αξίζει όσο ο κόσμος όλος» και αυτοί έχουν τα κτίρια πιο πολύ από όλο τον κόσμο, αυτό είναι φοβερό!»

– Γέροντα, νιώθω αγωνία, φόβο, για ο,τι μας περιμένει.

«Αυτός ο φόβος μας βοηθάει να γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει να χαίρεται κανείς γι’ αυτήν την κατάσταση που περιμένουμε, άλλα να χαίρεται, γιατί θα αγωνισθή για τον Χριστό. Δηλαδή δεν θα περάσουμε μια κατοχή ενός Χίτλερ η ενός Μουσολίνι, άλλα θα δώσουμε εξετάσεις για τον Χριστό.

Δεν είναι ότι θα έχουμε εμείς πολυβόλα, ατομικές βόμβες ανώτερες, και θα νικήσουμε. Τώρα ο αγώνας θα είναι πνευματικός. Θα παλέψουμε με τον ίδιο τον διάβολο. Ο διάβολος όμως δεν έχει καμιά εξουσία, αν δεν του δώσουμε εμείς εξουσία.

Τι να φοβηθούμε; Αν ήταν Χίτλερ η Μουσολίνι, ήταν άλλο. Να μην υπάρχει φόβος. Να χαιρόμαστε που η μάχη είναι πνευματική.

Εάν ζήτε μοναχικά, πατερικά, και προσέχετε, θα δικαιούσθε την θεία επέμβαση σε κάθε επίθεση του εχθρού. Αν υπάρχουν άνθρωποι προσευχής, ταπεινοί, που έχουν πόνο και αγάπη, είναι κεφάλαια πνευματικά, είναι βάσεις πνευματικές. Δυό-τρεις ψυχές να υπάρχουν σε ένα μοναστήρι που να σκέφτονται τον πόνο των άλλων και να προσεύχονται, είναι πνευματικό οχυρό».

Πηγή: https://www.pentapostagma.gr/2018/08/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CE%B8%CE%B1.html

Η φενάκη του Λένιν και η δεδηλωμένη αθεΐα του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Α. Ι. Ελευθεριάδης

Αφήνοντας πίσω την άκαιρη εσχατολογική ιαχή του σεβασμιωτάτου Καλαβρύτων Αμβροσίου, ότι η αιτία της θεομηνίας που έπληξε την Ανατολική Αττική εντοπίζεται στην αθεΐα του Πρωθυπουργού και των συνεργατών του αλλά και  την οργίλη αποφορά σε βάρος του γηραιού μητροπολίτη εκ μέρους του νεαρού Διάκου της Καλαμάτας, κρίνεται σκόπιμο να απομακρυνθούμε  από τη μελαγχολική αυτή επικαιρότητα που μόνο κατάθλιψη και απογοήτευση προκαλεί σε όλους.

Είναι καιρός να σκεφτούμε πόσο μικροί είμαστε και ασήμαντοι.

Με αφορμή δε τη δεδηλωμένη αθεΐα του κ. Τσίπρα βρίσκουμε εδώ την ευκαιρία να απλώσουμε σε ορισμένα επίπεδα την εξέταση της προσωπικής δήλωσης του Πρωθυπουργού ότι είναι άθεος. Βέβαια, η αθεΐα δεν εξετάζεται στο παρόν άρθρο από βιβλική ή θεολογική άποψη  αλλά ούτε και από άποψη αριστερής φιλοσοφίας. 

Το θέμα της αθεΐας τοποθετείται στην προοπτική μιας ιδεολογικής προπαγάνδας με διαχειριστή το Κουμουνιστικό Κόμμα κι όλα τα προερχόμενα από διάσπαση της αριστεράς γκρουπούσκουλα, συμπεριλαμβανομένου και του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι γνωστό πως πολλές γενεές νεολαίων της ΚΝΕ και του Ρήγα Φεραίου στην Ελλάδα γαλουχήθηκαν με άξονα τη μαρξιστική θεωρία ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού και γι΄ αυτό η Δικτατορία του Προλεταριάτου έχει έργο και αποστολή να εξαφανίσει από την κοινωνία τη θρησκεία.

Το μότο «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» ακουόταν και εξακολουθεί να ακούεται στις φιλοσοφικές μαρξιστικές συνάξεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κουμουνιστογενών κοινοτήτων. Δεν δικαιολογείται σήμερα, λένε, να είσαι καλός αριστερός και να πιστεύεις συγχρόνως  στο Θεό, να δίνεις θρησκευτικό όρκο, να παντρεύεσαι στην Εκκλησία, να βαπτίζεις τα παιδιά σου, να ενταφιάζεσαι με θρησκευτική κηδεία. Δεν γίνεται να είσαι αριστερός και να έχεις θρησκεία, όπως δεν γίνεται να είσαι χριστιανός χωρίς τον Χριστό. 

Όπως χιλιάδες νέοι, έτσι και προφανώς ο μαθητής και έπειτα φοιτητής Αλέξης έμαθε κι αυτός  ότι προοδευτικός σημαίνει άθεος, άθρησκος. Με αυτή τη σημαία του αριστερού μπήκε στην πολιτική, έφτασε μάλιστα στο υψηλότερο σκαλοπάτι της Εξουσίας. Όταν όμως δεν έχεις θεό μέσα σου, δεν αργείς να γίνεις αλαζόνας, να νομίζεις πως είσαι λίγο πιο κάτω από τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε.

Κάποτε, όμως, μαθαίνουμε ότι δεν είμαστε παρά ένα Τίποτε μπροστά στην αδήριτη Ανάγκη. Ο πόνος  σού κατεβάζει το κεφάλι στο χώμα. Είμαστε ένα Μεγάλο Μηδέν μπρος στην παντοδυναμία της Φύσης.

Τι  μας λέει λοιπόν ο  Καρλ Μαρξ! «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Η θρησκεία, δηλαδή η πίστη σε ένα υπέρτατο ον, η τιμή και η λατρεία του Θεού, αυτή η οργανωμένη σχέση του ανθρώπου με το Δημιουργό του Σύμπαντος ή όπως αλλιώς μπορεί να θεωρηθεί ή να οριστεί η Θρησκεία, η οποιαδήποτε θρησκεία, είναι το ναρκωτικό των λαών, το στοιχείο που αποκοιμίζει τον άνθρωπο και τον καθιστά άβουλο εξάρτημα μιας ετεροκατευθυνόμενης παραγωγικής μηχανής στα χέρια των εκμεταλλευτών και του καπιταλισμού.

Η λέξη «όπιο» του μαρξιστικού αποφθέγματος ερμηνεύεται ως εθιστική ουσία, ως παράγοντας αποχαύνωσης, ως ναρκωτικό συνειδήσεως, ως βαρύ ναρκωτικό.

Αυτά όμως διδάσκει ο αληθινός  Μαρξ; 

Προεξαγγελτικά απαντώ στο ανωτέρω ερώτημα: ΟΧΙ. Ο υλιστής φιλόσοφος ποτέ δεν απαξίωσε το ρόλο της Θρησκείας. Ο υλισμός του δεν ξέφυγε από την αξία του Ανθρώπου.

Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί ένα τέτοιο ανατρεπτικό ΟΧΙ;  Ασφαλώς όχι ο συντάκτης του παρόντος. Είμαι ο ελάχιστος των ελαχίστων για να αποφανθώ έτσι.  Η εκτίμηση ότι διαστράφηκε  το νόημα της ρήσης του Μαρξ και έγινε περαιτέρω φενάκη της Αριστεράς ανήκει σε έναν Έλληνα φιλόσοφο και αγωνιστή, τον αείμνηστο Μιχάλη Ράπτη, τον γνωστό με το όνομα «Πάμπλο» (1911- Φεβρουάριος 1996), μια από τις ηγετικές μορφές του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος, φίλο και συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Τον Πάμπλο είχα την ευτυχία να γνωρίσω προσωπικά και πάνω από δύο ώρες να συνομιλήσω μαζί του, όταν παραθέριζε στην Αγία Άννα του Πηλίου, τον Αύγουστο του 1995.
Όσα λοιπόν κατωτέρω αναφέρω είναι τα λόγια, οι σκέψεις και οι αναμνήσεις του  Πάμπλο με την ανάπτυξή τους:

Ο Μαρξ ποτέ δεν χρησιμοποίησε τη λέξη «όπιο» με την έννοια που οι κομουνιστές του Λένιν αργότερα χρησιμοποίησαν  προκειμένου να καταδιώξουν την Θρησκεία στη Ρωσία, και να εξαφανίσουν την Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία. 

Τι έκανε ο Λένιν;

Απομόνωσε και αποφλοίωσε τη φράση αυτή από το συγκείμενο, από τα συμφραζόμενα και τη λογική αλληλουχία των προτάσεων του Μαρξ  και μέσω της προπαγάνδας πέρασε στον κόσμο πως ο πατέρας του Ιστορικού Υλισμού πιστεύει ότι η θρησκεία πρέπει να διωχθεί, γιατί είναι δήθεν το όπιο των λαών! Ψέμα. Μεγάλο ψέμα. Φενάκη του Λένιν, φενάκη της Αριστεράς.  

Παραθέτω κατωτέρω αυτούσιο το απόσπασμα του Μαρξ με παραπομπή στην ελληνική απόδοση του αντίστοιχου γερμανικού κειμένου:

«Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» (Καρλ Marx,  Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 17)
 Ο απροκατάληπτος αναγνώστης εύκολα παρατηρεί πως ο Μαρξ πριν από την επίδικη φράση χρησιμοποιεί τρεις αυτοτελείς αλλά στον ίδιο νοηματικό άξονα προτάσεις: 

Η πρώτη: «Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος». Ποιο είναι το καταπιεζόμενο πλάσμα; Είναι ο λαός, το σύνολο δηλαδή των ανθρώπων που ζουν σε έναν συγκεκριμένο τόπο και σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο της Ιστορίας που καταπιέζονται από τους ισχυρούς της Γης και η θρησκεία τι κάνει; Αφουγκράζεται αυτόν  τον στεναγμό, κοινωνεί με τα δεινοπαθήματα και τα αδιέξοδά τους.

Η Θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του ανθρώπινου όντος, σ’ έναν κόσμο χωρίς καρδιά, αλλά και το βάλσαμό του, όχι μόνο απέναντι στην κοινωνική του δυστυχία και αλλοτρίωση, αλλά και απέναντι στα ανεξήγητα υπαρξιακά του προβλήματα.

Αυτή η έντονη συνεισφορά στις κακοπάθειες των ανθρώπων από τη θρησκεία πολύ περισσότερο δε από την πιο εξελιγμένη πνευματική και ανθρωποκεντρική θρησκεία του Χριστού είναι το παυσίπονο φάρμακο που ανακουφίζει τον ταλαιπωρημένο κόσμο (το όπιο είναι το πιο αποτελεσματικό ιατρικό φάρμακο για την ανακούφιση του πόνου.  Αυτό δεν εννοούσε ο Μαρξ;)

Η επόμενη πρόταση λέει τα εξής: «Η Θρησκεία είναι θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου».

Η Θρησκεία είναι η ζεστή αγκαλιά για τον άνθρωπο που ζει σε έναν κόσμο χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρωπιά.  Ο χριστιανισμός, η θρησκεία της πανανθρώπινης αγάπης είναι η θαλπωρή, το λιμάνι που δεν το πιάνει ο άνεμος της κακίας, είναι η παρουσία στην ιστορία του Θεού που προστατεύει όλα τα παιδιά Του.

Είναι η «παραμυθία», η παρηγοριά του δυστυχισμένου (Μήπως το όπιο με τη φαρμακευτική του ιδιότητα δεν επιφέρει στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο την επιθυμητή έστω προσωρινά γαλήνη;).

Και η τρίτη και τελευταία πρόταση: «Θρησκεία είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει»

Με τη λέξη «πνεύμα» εννοούμε κάτι το διαφορετικό από την ύλη. Το πνεύμα δεν είναι οικονομικό μέγεθος ούτε εργαλείο για να φτιάχνουμε σπίτια και εργοστάσια. Το πνεύμα είναι πάνω και πέρα από όλα ιδέα, μια ανώτερη επιδίωξη και επιλογή για το Καλύτερο τόσο από άποψη αισθητική όσο και από άποψη φιλοσοφική και ηθική.

Πνεύμα είναι ο ανθρωπισμός, ο  σεβασμός, η συμπαράσταση, η αλληλοβοήθεια, η θυσία για τον συνάνθρωπο. 

Το πνεύμα της αληθινής θρησκείας μεταφέρει την ευεργετική του αύρα  απέναντι στην κοινωνική δυστυχία και αλλοτρίωση (μήπως αυτή την εικόνα της συμπαράστασης δεν έδειξε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας στην πρόσφατη δοκιμασία των συνανθρώπων μας στην Ανατολική Αττική και αλλαχού της Ελλάδας;). 

Επαγωγικά, λοιπόν, σκεπτόμενοι συμπεραίνουμε ότι πράγματι και αληθινά  η θρησκεία είναι το «όπιο» των καταπιεσμένων μαζών με την αποκλειστική όμως έννοια ως φαρμάκου θεραπείας και ανακούφισης των πολυποίκιλων συμφορών που ταλαιπωρούν σε κάθε εποχή τους ανθρώπους.  

*Ο Αντώνης Ιακώβου Ελευθεριάδης είναι καθηγητής δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος

Πηγή: http://www.pronews.gr/opinion-makers/703646_i-fenaki-toy-lenin-kai-i-dedilomeni-atheia-toy-alexi-tsipra

Πως αποκαλούσαν τον Μ.Αλέξανδρο οι Άραβες- Τον θεωρούσαν θεϊκό ον

Με αυτό το όνομα Iskander [=Ισκαντερ] αποκαλούσαν και αποκαλούν όλοι οι Αραβόφωνοι τον Μέγα Αλέξανδρο. 
Όμως η λέξη Iskander είναι η ακριβώς η ίδια λέξη με την λέξη Αλέξανδρος που έχει όμως αλλοιωθεί, κυρίως, λόγω της επαφής των Αραβόφωνων λαών με τους Ρωμαίους που και γι΄αυτούς, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Μέγας και Θεϊκός!!!!!


Στα Λατινικά η λέξη Αλέξανδρος γίνεται ALEXANDER και στα Αραβικά αποδίδεται ως ISKANDER. Οι δύο τελευταίες όμως συλλαβές και στις δύο αυτές γλωσσολογικές αποδώσεις, δηλαδή η κατάληξη ANDER, όπως βλέπουμε είναι απολύτως ίδιες και εκείνο που αλλάζει στην λέξη είναι η πρώτη συλλαβή.

Πως όμως η Λατινική πρώτη συλλαβη ALEX έγινε ISK;

Στα Αραβικά το άρθρο Ο αποδίδεται ως al. Έτσι οι Άραβες θα έπρεπε να αποκαλούν τον Αλέξανδρο: Al Alexander [=Ο Αλέξανδρος].
Επειδή υπήρξαν έτσι δύο Al το ένα απορόφησε το άλλο και έμεινε μόνο το ένα. Έτσι αντί να λέγουν Al Alexander άρχισαν να λένε Al exander.

Στην λέξη exander το e στα Αραβικά είναι σπάνιο και αποδίδεται κυρίως ως Ι.
Το δεύτερο γράμμα, το Χ δηλαδή δεν υπάρχει στην Αραβική γλώσσα. Το απέδωσαν λοιπόν με διάσπαση ως KS [=ΚΣ] με ταυτόχρονη αντιστροφή λόγω καλύτερης ακουστικότητας σε SK.

Έτσι λοιποίν η λέξη Al EXAHDER έγινε AL ISKANDER και Ο Αλέξανδρος λεγόταν AL ISKANDER και που τελικά με την πάροδο των ετών κατέληξε στο σκέτο ISKANDER!

ISKANDER...... ISKANDER......

Ηταν οι Φωνές προσδοκίας για την επάνοδο του Αλέξανδρου.....

Ο Αλέξανδρος θα ξανάλθει.... Ο Αλέξανδρος θα ξανάλθει.........όπως έλεγαν και στην ταινία από το μυθιστόρημα του Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ : "Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει Βασιλιάς", με τους Σον Κόννερι και Μάϊκλ Καίην!

Και αν ο Ζευς ο Άνακτας, ο Δωδωναίος, ο Πελασγικός γινότανε σήμερα να ξαναζούσε, σίγουρα θα έλεγε:

Σήκω τώρα Βασιλιά Αλέξανδρε, σήκω Ισκαντέρ τον κόσμο να ξυπνήσεις, τον κόσμο που το λάθος κυβερνά, ελεύθερο ξανά να τον εκάνεις.

 Και εγώ την άδεια θα σου δώσω τον Γόρδιο Δεσμό με τα χέρια αυτήνε την φορά να τον ελύσεις
 και εγώ την άδεια και πάλι θα σου την δώσω την αυτοκρατορία σου ξανά πιο δυνατή
και πάλι να την φτιάξεις, από τα Δελφικά και της Δωδώνης τα Ιερά μέχρι τα πέρατα της Γης, μέχρι εκεί που ο σεβαστός ο άνθρωπος τελειώνει.......!!!


πηγή http://www.pronews.gr/istoria/703495_pos-apokaloysan-ton-malexandro-oi-araves-ton-
theoroysan-theiko