19η Μαΐου 2019: 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων − Ένας λαός περιμένει «Μιάν ειλικρινή αναδρομική συγγνώμη»

Όταν ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, το ημερολόγιο έγραφε 19 Μαΐου του 1919. Είχε ήδη προετοιμάσει το σχέδιο της εύσχημης εκκαθάρισης και του εκτοπισμού του πληθυσμού του Πόντου με εξοντωτικές πορείες θανάτου. Μία μέθοδος αφανισμού που και παλιότερα είχε χρησιμοποιηθεί, θα εφαρμόζονταν καθολικά. Ηλικιωμένοι, γυναίκες και μητέρες με τα παιδιά τους, οδηγούνταν σε πορείες με στόχο τον εκτοπισμό τους από τον Πόντο και την εξολόθρευσή τους στη διάρκεια των πεζοποριών. Σήμερα συμπληρώνονται 100 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα εκείνη. Εκατό χρόνια και η απαίτηση του ελληνικού λαού για μια συγγνώμη έστω και την ύστατη στιγμή για τη δικαίωση της εθνικής μνήμης ενισχύεται όλο και περισσότερο.

Πρ. Παυλόπουλος: «Να εκφράσουν τουλάχιστον μιάν ειλικρινή αναδρομική συγγνώμη»

Στο μήνυμα του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος αναφέρθηκε στη συγγνώμη του απαιτούν τα θύματα από τους διώκτες τους, έστω και μετά από εκατό χρόνια, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Εμείς, οι Έλληνες, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι κατανοούμε, στο ακέραιο, την σημασία αυτής της Επετείου, οφείλουμε να αγωνισθούμε, αποφασισμένοι και υπό όρους αρραγούς ενότητας, ιδίως προς τις εξής κατευθύνσεις: Πρώτον, για ν’ αναγνωρισθεί διεθνώς η Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου, ως στίγμα βαρβαρότητας που θα μείνει χαραγμένο για πάντα στην ανθρώπινη μνήμη. Και, δεύτερον, για ν’ αναγκασθούν οι θύτες να εκφράσουν, τουλάχιστον, μιάν ειλικρινή αναδρομική συγγνώμη, αποκηρύσσοντας έτσι την ως τώρα ανίερη τακτική της αδίστακτης παραχάραξης των, κατά γενική ομολογία, αμάχητων ιστορικών τεκμηρίων».

Τα «τάγματα εργασίας» και οι πορείες θανάτου

Οι άνδρες ή είχαν οδηγηθεί στα «τάγματα εργασίας» ή είχαν καταφύγει στα βουνά. Γιατί; Η ήττα της Τουρκίας στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο αποδόθηκε στους Ελληνες, Πόντιους στρατιώτες, οι οποίοι θα τιμωρούνταν κυρίως οδηγούμενοι στα «τάγματα εργασίας».

Πολλοί λιποτάκτησαν στα βουνά. Η αφορμή δημιουργήθηκε. Ολόκληρες ελληνικές πόλεις του Πόντου καίγονταν (στην περιοχή της Κερασούντας 88 χωριά κάηκαν ολοσχερώς σε 3 μήνες), χιλιάδες άνθρωποι εκδιώχτηκαν από τις εστίες τους ή δολοφονούνταν. Οι προπηλακισμοί, οι επιθέσεις σε καταστήματα των Ελλήνων και ο εμπορικός αποκλεισμός θα ωχριούσαν σε λίγο μπροστά στο Γολγοθά που τους περίμενε.

Ένα πρωί, χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση, Τούρκοι χωροφύλακες έρχονταν στην πλατεία του χωριού, καλούσαν όλους τους άνδρες και αμέσως, χωρίς να τους επιτρέψουν να πάρουν τίποτα μαζί τους, ούτε βαρύτερα ρούχα, ούτε κουβέρτες, τούς ανάγκαζαν σε μία μακρά πορεία, χωρίς στάσεις και διανυκτερεύσεις σε κατοικημένες περιοχές, ώστε να μπορέσουν να προμηθευτούν ό,τι χρειάζονταν για να επιβιώσουν στις κακουχίες του χειμώνα, της πείνας και της μακράς πορείας.

Όσοι επιβίωναν, θα χάνονταν ύστερα στα βαριά καταναγκαστικά έργα, σε ορυχεία, λατομεία και δρόμους. Πολλοί έφυγαν στα βουνά και ξεκίνησαν ένα ηρωικό αντάρτικο. Η ύπαρξη του αντάρτικου ήταν μία επιπλέον αφορμή για να δοθεί εντολή για την εξολόθρευση των Ποντίων. Θα ήταν μαζική και ως ένα βαθμό θα έπρεπε να μη γίνει αντιληπτή, ώστε να μην ξεσηκώσει την κατακραυγή των πολιτών των ευρωπαϊκών κρατών με τα οποία η Τουρκία ήθελε να διατηρεί καλές σχέσεις και την αντίδραση της Ελλάδας.

Όσοι είχαν απομείνει στα σπίτια τους από τους κατοίκους του Πόντου -μετά τις τόσες διώξεις των προηγούμενων χρόνων- κυρίως άμαχοι, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά, έπρεπε να τα εγκαταλείψουν άμεσα χωρίς να πάρουν μαζί τους τρόφιμα, ρούχα και στρώματα.

Μόνο ένα αντικείμενο. Οι πορείες γίνονταν πάντα χειμώνα, ώστε το κρύο, η βροχή, το χιόνι και οι χαμηλές θερμοκρασίες να συμβάλλουν στην εξόντωσή τους. Οι στάσεις λιγοστές. Η πορεία συνεχής και καταπονητική. Τα κτυπήματα, συχνά με το κοντάκι του όπλου και το ξύλο, για όσους καθυστερούσαν, ήταν συνήθη.

Όταν γίνονταν στάσεις, ήταν μόνο σε ακατοίκητες περιοχές για δύο λόγους. Αφενός για να μην γίνονται αντιληπτές και να μην υπάρχουν μαρτυρίες για τις πορείες θανάτου, ώστε να μπορεί η Τουρκία μέχρι σήμερα να ισχυρίζεται πως οι εκατοντάδες χιλιάδες Πόντιοι χάθηκαν σε απώλειες πολέμου, λοιμό και ασθένειες.

Αφετέρου για να μην μπορούν οι άμοιροι να βρουν κάτι να φάνε, να μην μπορούν να εφοδιαστούν με ρούχα για να αντιμετωπίσουν την παγωνιά, με κάποιο γιατρικό για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους που ασθενούσαν, για να μην μπορούν να στεγαστούν και να είναι εκτεθειμένοι στις χειμερινές καιρικές συνθήκες.

Εξασθενημένοι από το κρύο και την πείνα εύκολα αρρώσταιναν. Η περιποίηση των αρρώστων απαγορεύονταν. Με θάνατο τιμωρούνταν όποια βοήθεια ή ελεημοσύνη από ομοεθνείς τους. Οσοι κατέρρεαν νεκροί ίσως ήταν οι τυχεροί. Περισσότερο, επειδή δεν θα ζούσαν την αγωνία και τον οδυνηρό θάνατο των αγαπημένων τους.

Η μαρτυρία μιας γυναίκας

Από τη Σινώπη του Πόντου έφτασε με το πλοίο του ξεριζωμού,«Εύξεινος», στον Πειραιά τον Αύγουστο του 1924.’Ηταν μόλις 2 ετών. Τον πατέρα της δεν τον γνώρισε. Τον «κατάπιαν» τα τάγματα εργασίας, τα «αμελέ ταμπουρού» για τους Τούρκους, τα «ολούμ ταμπουρού», τάγματα θανάτου, για τους Έλληνες. Άφησε πίσω τη μάνα της, έγκυο.

Είναι η «θεία Έλλη» ,στο βιβλίο του Πέτρου Αρταβάνη, «Σινώπη, με τη μάνα γύρα απ’το μαγκάλι». Την συναντήσαμε στην Πρέβεζα στην Κοκκινιά, τη γειτονιά των προσφύγων από τον Πόντο. Αν και στα βαθειά γεράματα, η κ. Έλλη Χαραλαμπίδη-Παπαροιδάμη, ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και μας υποδέχεται.

Σεβασμός! Στον τοίχο της τραπεζαρίας, υπάρχουν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που την συντροφεύουν. Είναι οι ευτυχισμένες μέρες των γονιών της. Η ίδια αγναντεύει από το παράθυρο στον κήπο, με ένα βιβλίο στο χέρι. Έφτασε στην Ελλάδα νήπιο, περίπου 2 ετών. Γεννήθηκε στη Σινώπη, το 1922 . Η κ. Έλλη, προσπαθεί να θυμηθεί όλα αυτά, που η μητέρα της και οι συγγενείς της, συζητούσαν για τον πονεμένο δρόμο της προσφυγιάς, τις μαρτυρίες τους, για τις κακουχίες, τις βιαιότητες των Νεότουρκων σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. . «Τη μητέρα μου την έλεγαν Χρυσώ .Τον πατέρα Θεόπιστο…. δεν τον γνώρισα ποτέ… ούτε εκείνος πήρε τη χαρά να με βάλει στην αγκαλιά του…. Η μητέρα ήταν έγκυος σε μένα, όταν δια της βίας τον έστειλαν στα καταναγκαστικά έργα… Μήνες αργότερα αρρώστησε βαριά στην εξορία… Κάποιοι πρόλαβαν να του πουν πως η γυναίκα του γέννησε, έγινε πατέρας… έκλεισε τα μάτια με χαρά…». Η ηλικιωμένη Πόντια συγκινείται.

Σταματά την κουβέντα για λίγο και συνεχίζει. Προσπαθεί να μας μεταφέρει παραστατικά τα βιώματα της. Στην Πρέβεζα , η κ. Έλλη θυμάται ένα μεγάλο σπίτι όπου φιλοξενήθηκαν πολλοί πρόσφυγες. Το είχε παραχωρήσει ο τότε Δήμαρχος της πόλης για τους ξεριζωμένους. Έμεινε εκεί 8 χρόνια. Ήταν 10 ετών όταν το κράτος τούς παραχώρησε ένα κομμάτι γης στην Κοκκινιά και έχτισαν δύο καμαρούλες. « Η μάνα μου δεν ήθελε να τουρκέψει. Μία γειτόνισσα Τουρκάλα, της έλεγε… “μην φεύγεις με το παιδί. Θα σας κρύψω…” Εκείνη όμως ,ακολούθησε τους συγγενείς της. Έθαψε τα χρυσαφικά της στον κήπο. Πήρε λίγα υπάρχοντα, τρεις εικόνες, ένα μποξά (μεταξωτή τσάντα), ασπροκέντητα ρούχα , εμένα στην αγκαλιά και φύγαμε…». Θυμάται τη μητέρα της πολλές φορές να αγναντεύει τη θάλασσα. Όμως, δεν ήταν εκείνη της Σινώπης, της πατρίδας που έχασαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν. Στη Σινώπη η οικογένεια είχε μπακάλικο, μανάβικο και καφενείο μαζί. Ο πατέρας της σωστός επαγγελματίας και είχε καλές σχέσεις με τους Τούρκους. «Τον πατέρα μου, όπως έμαθα τον πήραν οι τσέτες, οι συμμορίτες, γιατί ήταν Έλληνας και Χριστιανός…», αφηγείται η κ. ‘Ελλη που μεγάλωσε και γέρασε, με το όνειρο να γνωρίσει το πατρικό της σπίτι στη Σινώπη. Στη Σινώπη, τη Μητρόπολη του Πόντου όπως λέει, υπήρχαν ελληνικά σχολεία, ισάριθμα με τα τούρκικα. Η Χρυσώ η μητέρα της, ήταν μορφωμένη γυναίκα. Γνώριζε αρχαία ελληνικά και πολλά χρόνια αργότερα όταν η κ. Έλλη μεγάλωσε και παντρεύτηκε, διάβαζε τα παιδιά της για το σχολείο. Η κ. Έλλη, είναι ίσως από τους ελάχιστους εν ζωή πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν από τη Σινώπη.

Όπως πληροφορεί το ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συγγραφέας του βιβλίου , «Σινώπη, με τη μάνα γύρα απ’το μαγκάλι», Πέτρος Αρταβάνης, ανιψιός της κ. Έλλης, που έχει κάνει δικές του έρευνες για τη δύσκολη πορεία της οικογένειας του, το πατρικό σπίτι στη Σινώπη υπάρχει ακόμη και ζουν εκεί Τούρκοι. Η οικογένεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον τόπο της, μετά τη συνθήκη της Λοζάννης. Πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς, για να γλιτώσει από τη γενοκτονία που υπέστησαν από τους Νεότουρκους οι Έλληνες του Πόντου. Επιβιβάστηκε στο πλοίο «Εύξεινος», μαζί με εκατοντάδες άλλους εξουθενωμένους και άρρωστους. Στον Πειραιά όπου έφτασαν παρέμειναν σε λοιμοκαθαρτήριο στο Κερατσίνι για έναν μήνα. Στην Πρέβεζα έφτασαν ξημερώματα του Σωτήρος τον Αύγουστο του 1924.

Η Διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας 

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Επίσης, στο 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Τον Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,

ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη)»

Η γενοκτονία των Ποντίων είναι αναγνωρισμένη ως τέτοια επισήμως από τέσσερα κράτη, την Ελλάδα με νόμο του 1994 (N. 2193/1994), τη Σουηδία με υπερψήφιση στο Σουηδικό κοινοβούλιο στις 11 Μαρτίου 2010, την Αρμενία τον Μάρτιο του 2015, μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων και την Ολλανδία, μαζί με τη γενοκτονία των Αρμενίων και Ασσυρίων, στις 9 Απριλίου 2015.

Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ότι υπήρξε γενοκτονία και αποδίδει τους θανάτους σε απώλειες πολέμου, σε λοιμό και σε ασθένειες και δεν παραδέχεται ότι υπήρξε γενοκτονία. Οι περισσότεροι σύγχρονοι Τούρκοι βρίσκονται σε μερική ή πλήρη άγνοια σχετικά με αυτά τα γεγονότα.[εκκρεμεί παραπομπή] Ωστόσο Τούρκοι ιστορικοί έχουν δημοσίως χαρακτηρίσει τα γεγονότα ως γενοκτονία.

Πηγή - https://iellada.gr/istoria/19i-maioy-2019-100-hronia-apo-ti-genoktonia-ton-pontion-enas-laos-perimenei-mian-eilikrini

Η Γενοκτονία των Ποντίων

Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι Τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Αποτελούσαν περίπου το 40% του πληθυσμού και γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο Έλληνο-αρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. 

Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/140 

Ξυλοδαρμός δασκάλου από λαθρομετανάστες στο Δέρειο του Έβρου

Μπλόκο στο αυτοκίνητο με το οποίο δάσκαλος μουσουλμανικού σχολείου κινούνταν από το Μικρό προς το Μεγάλο Δέρειο, έστησαν δεκάδες λαθρομετανάστες, τον σταμάτησαν και προσπαθώντας να το κλέψουν τον ξυλοκόπησαν. Με δυσκολία κατάφερε να τους ξεφύγει, να αναπτύξει ταχύτητα και να γλιτώσει.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Evros-news.gr, το συγκεκριμένο εξαιρετικά ανησυχητικό περιστατικό που έχει αναστατώσει τους κατοίκους των δύο χωριών αλλά επίσης του Σιδηρώ και της Ρούσσας, συνέβη χθες, όταν ομάδα λαθρομεταναστών που είναι γνωστό ότι έχουν κατακλύσει την συγκεκριμένη περιοχή των χωριών του ορεινού όγκου Σουφλίου, αντίκρισαν τον δάσκαλο να κινείται με το αυτοκίνητο του. Κατάφεραν να το σταματήσουν και επειδή αυτός αντιστάθηκε όταν πήγαν να τον βγάλουν έξω και να το κλέψουν, τον χτύπησαν έντονα. Αυτός με πολύ μεγάλη προσπάθεια τους ξέφυγε και αφού ειδοποίησε την αστυνομία, πήγε στο Νοσοκομείο Διδυμότειχου για τις πρώτες βοήθειες.

Επειδή όμως δεν κατάφερε να φτάσει στο σχολείο ενός από τα συγκεκριμένα μουσουλμανικά χωριά όπου διδάσκει και ετοίμαζε την σημερινή πρώτη ημέρα των μαθητών, ενημέρωσε τους ντόπιους, οι οποίοι είναι έντονα αναστατωμένοι, αφού και στην περιοχή τους δεκάδες ή εκατοντάδες λαθρομετανάστες περνούν από εκεί με κατεύθυνση το εσωτερικό της χώρας. Τις προηγούμενες ημέρες μάλιστα έγινε επιχείρηση από τις αστυνομικές δυνάμεις και συνέλαβαν εκατοντάδες λαθρομετανάστες που αφού πέρασαν τον ποταμό Έβρο, ακολουθώντας συγκεκριμένες διαδρομές, μέσω Βρυσικών Διδυμοτείχου και Μαυροκκλησίου Σουφλίου ή και Παλιουρίου, Μεταξάδων Διδυμοτείχου, παίρνουν τον δρόμο που είναι κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, για να βγαίνουν στις Σάπες και να φτάνουν στην Κομοτηνή.

Η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει και υπάρχει κίνδυνος αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι χειρότερο όταν περνούν μέσα από τα χωριά, να πυροδοτηθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Γιατί πολύς κόσμος έχει φτάσει στα όρια του. Αντί λοιπόν οι αρμόδιες αρχές να εθελοτυφλούν και να προσπαθούν να κρύψουν το τεράστιο πρόβλημα… κάτω απ’ το χαλί, καλό είναι να λάβουν αυστηρότερα μέτρα.

Πηγή: evros-news.gr

Οι 100 λόγοι που αποδεικνύουν πως ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας

Στα Αρχαία Ελληνικά, Αλέξανδρος = αυτός που νικά / καταπολεμά τους (άλλους) άνδρες. Προέρχεται από το ‘αλέξω’ το οποίο σημαίνει διώχνω, προστατεύω, εξ ου και αλεξικέραυνο, αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξίθραυσμο, αλεξήλιο και από το ‘ανήρ’(άνδρας), ενώ ο πατέρας του Φίλιππος = ‘αυτός που αγαπάει τα άλογα’, από το ‘φίλος’ και ‘ίππος’, δηλαδή ο φίλος του ίππου, του…αλόγου.

Επίσης, Μακεδονία σημαίνει η χώρα των ψηλών ανδρών, αφού Μακεδνός σημαίνει ψηλός και μακρύς. Όλα Ελληνικά ονόματα, με Ελληνική προέλευση και κοινή γλώσσα.

Αφορμή για αυτό το άρθρο αποτέλεσε η συζήτηση που είχα με έναν Σκοπιανό τουρίστα στη Λεπτοκαρυά. Ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθούσε να μου δείξει ότι αυτός είναι απόγονος των Αρχαίων Μακεδόνων κτλ. Όταν η συζήτηση πήγε στη γλώσσα τους (όπου και πάλι προσπαθούσε να με πείσει ότι η δική τους Γλώσσα προέρχεται από τη Γλώσσα των Μακεδόνων), τον ρώτησα τι σημαίνουν τα ονόματα των Μακεδόνων και από πού προέρχονται και εκεί τα βρήκε σκούρα. Δυστυχώς γι’ αυτόν, ως γλωσσολόγος γνωρίζω κάτι περισσότερο από αυτόν.

Του εξήγησα λοιπόν τι σημαίνει Αλέξανδρος, ότι δηλαδή είναι αυτός που προστατεύει από ή διώχνει τους άλλους άνδρες, ενώ αντίστοιχα το αλεξικέραυνο προστατεύει από τους κεραυνούς, το αλεξίσφαιρο προστατεύει από τις σφαίρες κτλ, του εξήγησα τι σημαίνει Φίλιππος, Μακεδονία και άλλα πολλά ονόματα επιφανών και γνωστών Μακεδόνων. Είχαν κοινά ονόματα και προέλευση, κοινή γλώσσα, κοινά έθιμα, παραδόσεις, λατρείες, Θεούς, δαίμονες κτλ. Αλλά τα ονόματα και μόνο φτάνουν.

Πχ η Θεσσαλονίκη, η αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου πήρε το όνομά της μετά την ‘επί των Θεσσαλών Νίκη’ του Φιλίππου. Δηλαδή, Ο πατέρας της και Βασιλέας τότε Φίλιππος, νίκησε τους Θεσσαλούς σε μία μάχη και ονόμασε έτσι την κόρη του. Φυσικά έτσι ονομάζεται και η Συμπρωτεύουσά μας. Η άλλη αδελφή του λεγόταν Κλεοπάτρα και σημαίνει η δόξα του πατέρα – ‘κλέος’ (δόξα) + ‘πατήρ’. Επίσης, ο Αριδαίος, ο αδελφός του Αλεξάνδρου, είχε Ελληνικό όνομα που σημαίνει πολύ τρομακτικός/ καταστρεπτικός – ‘αρι’ + ‘δαιος’ (καταστροφή). Η μητέρα του Φιλίππου λεγόταν Ευριδίκη, από τα Ελληνικά ‘Ευρεία’ και ‘Δίκη’ και σημαίνει μεγάλη δικαιοσύνη.

Η μητέρα του Αλεξάνδρου, η Ολυμπιάδα, καταγόταν από την Ήπειρο ενώ είναι πανεύκολο να βρούμε που παραπέμπει το όνομά της. Όμως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κανονικό της όνομα ήταν Πολυξένη (Ελληνικότατο όνομα που σημαίνει πολύ φιλόξενη) και μετονομάστηκε σε Ολυμπιάδα μετά τη νίκη του Φιλίππου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 356πχ. Όσο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μόνο Έλληνες επιτρεπόταν να συμμετέχουν σε αυτούς και φυσικά οι Μακεδόνες συμμετείχαν κανονικά και μάλιστα με αρκετές επιτυχίες.
Μετά του ανέφερα και άλλα ονόματα επιφανών Μακεδόνων, όπως των τριών διαφορετικών Βασιλέων της Μακεδονίας με το όνομα Αμύντας, το οποίο σημαίνει υπερασπιστής. Προέρχεται από τη λέξη αμύνομαι. Άλλοι τρεις Βασιλείς ονομαζόταν ‘Άργος’ το οποίο στα Αρχαία Ελληνικά σημαίνει αστραφτερός, λαμπερός. Και υπήρχαν και τρεις Βασιλιάδες με το όνομα Περδίκας που σημαίνει Δίκαιος (περί + δίκης).

Επίσης, του ανέφερα τον Αντίγονο, στρατηγό του Αλεξάνδρου και μετέπειτα διοικητή της Μικράς Ασίας. Το όνομά του σημαίνει ‘απόγονος, αντί (από) + γόνοι’. Αντίστοιχα, ο έφορος και αξιωματικός του Μεγάλου Αλεξάνδρου Αντίπατρος είχε επίσης παρόμοιο όνομα. Σημαίνει ‘ο γιος του πατέρα του’.
Του εξήγησα λοιπόν ότι κανένας δεν λεγόταν Αλεξανδρόφσκι ή Φιλίποβιτς.

Στο τέλος, τον προσκάλεσα και τον προκάλεσα, πάντα με κόσμιο τρόπο, να πάμε μαζί στην Βεργίνα, δηλαδή στις Αρχαίες Αιγές (Αιγές = κατσίκες, εξ ου και αιγοπρόβατα) και να διαβάσουμε μαζί τις επιτύμβιες στήλες και ότι άλλο έχει βρεθεί με επιγραφές. Του είπα ότι εάν κατάφερνε να διαβάσει έστω μία πρόταση, θα συμφωνούσα μαζί του. Ειδάλλως, θα έπρεπε αυτός να πάψει να ισχυρίζεται ότι η γλώσσα των Μακεδόνων ‘εξελληνίστηκε’ από τον Αλέξανδρο, αφού οι επιτύμβιες στήλες είναι κατά αιώνες παλαιότερες από την εποχή του. Άλλωστε, τα κοινά ονόματα, η προέλευσή τους και η γλώσσα δείχνουν και κοινή καταγωγή. Εκεί όμως, βρήκε μια αστεία δικαιολογία για να φύγει για λίγο και όπως ήταν φυσικό, εξαφανίστηκε. Ακόμη τον ψάχνω.

Δυστυχώς, λόγω της απουσίας του κράτους, πρέπει μόνοι μας να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή ‘δεν είμαστε ελέφαντες’! Περισσότερα άρθρα σχετικά με την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα δημοσιευθούν αργότερα.

Γράφει ο Κώστας Μιχαλόπουλος, Γλωσσολόγος, Καθηγητής Αγγλικών στο Κέντρο Ξένων Γλωσσών Μιχαλόπουλος, πτυχιούχος στα Linguistics, μεταπτυχιακό στο International Management, μέλος της διεθνούς λέσχης ατόμων με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, MENSA.
Ας δούμε λοιπόν συγκεντρωμένα και απλουστευμένα τι σημαίνουν τα ονόματα 100 Μακεδόνων και την Ελληνική προέλευσή τους. Ευχαριστώ την κυρία Δώρα Γκαρνέτα για την πολύτιμη βοήθειά της.

Αλέξανδρος = αυτός που διώχνει/ προστατεύει/ καταπολεμά τους άνδρες. αλέξω + ανήρ. Αντίστοιχες λέξεις: αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο, αλεξίθραυσμο, αλεξίπτωτο, αλεξήλιο
Φίλιππος = αυτός που αγαπάει τα άλογα. φίλος + ίππος (άλογο)

Μακεδονία = η χώρα των ψηλών ανδρών. μακεδνός (ψηλός/ μακρύς). Μπορεί να σημαίνει και η περιοχή που βρίσκεται ψηλά (στην Ελλάδα). Παρομοίως λέμε και η ‘κάθοδος’ των Δωριέων.
Ευριδίκη = η ολοκληρωμένη/ πλήρης δικαιοσύνη. ευρεία + δίκη. Μητέρα του Φιλίππου, γιαγιά του Αλεξάνδρου
Θεσσαλονίκη = Η νίκη κατά των Θεσσαλών. Θεσσαλών + νίκη. Αδελφή του Αλεξάνδρου

Κάσσανδρος = αυτός που λάμπει. καίκασμαι(λάμπω, αστράφτω) + ανήρ (άνθρωπος) Εξ ου και Ηωκάστη=λαμπερή. Ο Κάσσανδρος ήταν στρατηγός του Αλεξάνδρου και Βασιλιάς της Μακεδονίας μετά το θάνατό του. Δεν δίστασε να δολοφονήσει τη μητέρα του Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα, και το γιο του για να διατηρήσει το θρόνο. Γνωστό Ελληνικό όνομα είναι και η Κασσάνδρα
Κλεοπάτρα = η δόξα του πατέρα. κλέος (δόξα) + πατήρ. Αδελφή του Αλεξάνδρου. Πριν το γάμο της, δολοφονήθηκε ο Φίλιππος Β’ στο θέατρο της Βεργίνας (Αιγές)

Περδίκκας = περίδικας περί+ δίκης Δίκαιος. Τρεις Μακεδόνες Βασιλείς με αυτό το Ελληνικό όνομα
Παρμενίων = ο απόγονος του Παρμενών. παρμενών + ίον(απόγονος του). Ο πιο γνωστός στρατηγός του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου
Κρατερός = ισχυρός. από το ‘κρατειν’ (κυριαρχώ) Εξ ου και παντοκράτορας, αυτοκράτορας. Φίλος και στρατηγός του Αλεξάνδρου

Σέλευκος = που θα πρέπει να είναι λευκός, να έχει φως. σελ(ήλιος, φως) από το λευκός. Στρατηγός του Αλεξάνδρου ο οποίος ίδρυσε το Βασίλειο των Σελευκιδών μετά το θάνατο του Στρατηλάτη.
Κυνάνη = σκληρή. δωρική διάλεκτος του ‘κύνα’. Ετεροθαλής αδελφή του Αλεξάνδρου

Αριδαίος = πολύ τρομακτικός. άρι (πολύ) + δάιος(καταστρεπτικός). Γιος του Φιλίππου και αργότερα Βασιλιάς της Μακεδονίας, αλλιώς γνωστός ως Φίλιππος ο Γ’
Άργος = αστραφτερός. Τρεις Μακεδόνες Βασιλείς με αυτό το Ελληνικό όνομα
Αμύντας = υπερασπιστής. αμύνω. Τρεις Μακεδόνες Βασιλείς με αυτό το Ελληνικό όνομα

Αίρωπος = Το όνομά του είναι παρμένο από την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία (βλ. Παυσανίας 8:44). Δύο Μακεδόνες Βασιλείς με αυτό το Ελληνικό όνομα
Αντίγονος = απόγονος. αντί (από) + γόνος. Υπήρχε ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος (στρατηγός και μετέπειτα Διοικητής της Μικράς Ασίας) και ο Αντίγονος Γονατάς (αυτός που γονατίζει)
Αντίπατρος = ο απόγονος / γιος του πατέρας του. αντί (από) + πατήρ. Αξιωματικός και έφορος του Αλεξάνδρου κατά την απουσία του
Αρχέλαος = αυτός που εξουσιάζει το λαό. αρχή + λαός. επίσης το όνομα Σπαρτιάτη Βασιλιά το 886πχ

Δύο Μακεδόνες Βασιλείς με αυτό το Ελληνικό όνομα – Αρχέλαος Α’ (413 -399πχ) και Αρχέλαος ο Β’ (396- 393πχ)
Κάρανος = βασιλιάς, ηγέτης. καρ(ηγείται) Εξ ου και η Αγγλική λέξη capital. ο ιδρυτής της δυναστείας των Αργαιάδων, των Μακεδόνων Βασιλέων
Κοίνος = κοινός, συνηθισμένος. Αργαιάδης Βασιλιάς του 8ου αιώνα πχ

Λυσίμαχος = αυτός που φέρνει αποτέλεσμα στη μάχη. λύση + μάχη. Στρατηγός του Αλεξάνδρου ο οποίος ανέλαβε τη διοίκηση της Θράκης μετά το θάνατό του
Ορέστης = που κατοικεί στα βουνά. όρος + εστία. Βασιλιάς της Μακεδονίας από το 399-396πχ
Παυσανίας. Ελληνικό όνομα , όπως και του Σπαρτιάτη Βασιλιά στη μάχη των Πλαταιών το 479 πχ. Βασιλιάς των Μακεδόνων το 393πχ
Περσέας = κατακτητής. πέρθω (καταστρέφω, κατακτώ). Μακεδόνας Βασιλιάς το 179-168πχ

Πτολεμαίος = επιθετικός, πολεμικός. Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, ’πατήρ πάντων πτόλεμος’ (Στρατηγός του Αλεξάνδρου
Τύριμας = αυτός που αγαπάει το τυρί. Βασιλιάς του Άργους και πρόγονος των Μακεδόνων
Πευκέστας = αυτό που έχει οξεία, απότομη γωνία. πευκή (οξεία, μυτερός) + δωρική κατάληξη. Σωματοφύλακας του Αλεξάνδρου

Αριστοφάνης = αυτός που εμφανίζεται ως ο καλύτερος. αρίστος + φάνης. Σωματοφύλακας του Αλεξάνδρου, παρών κατά τη δολοφονία του Κλείτου
Κοραγός = ο αρχηγός των νέων. κούρος+ άγω. Μακεδόνας που έχασε από τον Ολυμπιονίκη Διόξιππο
Αρίστος = ο καλύτερος. Στρατηγός του Αλεξάνδρου

Κλείτος =ένδοξος . κλέος (δόξα). Διοικητής φάλαγγας στη μάχη του Υδάσπη ποταμού
Ηφαιστίονας = από το φούρνο, το ηφαίστειο. Ο καλύτερος φίλος του Αλεξάνδρου

Ηρακλείδης = από τον Ηρακλή. ή αλλιώς η δόξα της Ήρας. Στρατιώτης του Αλεξάνδρου
Νεοπτόλεμος = νέος πόλεμος. Πρόγονος του Αλεξάνδρου και ονόματα στρατιωτών

Φιλώτας = φιλικός, αγαπημένος φίλος + όσις. Γιος του Παρμενίων και διοικητής του ιππικού
Φιλόξενος = φίλος των ξένων. Στρατιώτης του Αλεξάνδρου

Μενέλαος = . μένος(δύναμη) + λαός Από εδώ βγαίνει και το Αγγλικό man. Κυβερνήτης στο ναυτικό.
Λαομέδων = αυτός που διέπει τους ανθρώπους. λαός + μέδων. Παιδικός φίλος του Αλεξάνδρου και μετέπειτα σατράπης
Πολυσπέρχης = αυτός που βιάζεται πολύ. πολύ + σπέρχω(βιάζομαι). Μακεδόνας, γιος του Σημία

Πολέμων = αυτός που μάχεται συνεχώς. Αδελφός του Άτταλου
Αυτόδικος = αυτός που παίρνει το νόμο στα χέρια του. αυτό + δίκη. Σωματοφύλακας του Φιλίππου Γ.
Νικάνωρ = νικητής. Γιος του Παρμενίωνα, διοκητής των Υπασπιστών

Λεονάτος = που μάχεται σαν το λιοντάρι. λέον + νιάτος. Σωματοφύλακας του Αλεξάνδρου
Κριτόλαος = αυτός που επέλεξε, έκρινε ο λαός. κρίτω + λαός. Αγγειοπλάστης της Πέλλας
Ζώηλος = ζωντανός. Πατέρας του Μυλέα από τη Βέροια
Ζεύξης = που ενώνει κάτι. Μακεδόνας κυβερνήτης της Λυδίας στα χρόνια του Αντίγονου Γ’
Αλκέτας = που έχει αντοχή άλκη. Μακεδόνες Άρχοντες

Αεοροπός. Δύο Μακεδόνες Βασιλείς με αυτό το Ελληνικό όνομα το οποίο μας παραπέμπει στον βασιλιά Ατρέα των Μυκηνών
Δημήτριος. παραπέμπει στη Θεά Δήμητρα. Βασιλιάς της Μακεδονίας το 309- 301πχ
Βαλακρος = αυτός που λάμπει. φαλακρος. Πολλές φορές οι Μακεδόνες άλλαζαν το φ με το β, εξ ου και Βερενίκη = Φερενίκη, βέλεκυς = πέλεκυς. Σήμερα αλλάζουμε το λ με το ρ (αδελφός = αδερφός).

Λεοχάρης = που κάνει το λαό να χαίρεται. λαός + χαίρω. Εξ ου και λεωφορείο, λεωφόρος.

Δεινοκράτης = ο τρομερός ηγεμόνας. δεινό + κράτειν Βοήθησε τον Αλέξανδρο στη δημιουργία της Αλεξάνδρειας
Άδμητος = α αδάμαστος. α στερητικό + δαμάω (δαμάζω)

Ανδρότιμος = ο γενναίος, που τιμάει την ανδρεία του. ανήρ + τιμή
Πείθων = αυτός που πείθει. Κοινό όνομα των Μακεδόνων
Σώστρατος = αυτός που σώζει τον στρατό. Γιος του Αμύντα. Δολοφονήθηκε ως συνωμότης
Δίμνος = φόβος. δείμος. Ένας από τους συνωμότες

Τϊμανδρος = αυτός που τιμάει τους ανθρώπους. Ένας από τους διοικητές των υπασπιστών

Τληπόλεμος = αυτός που αντέχει τον πόλεμο. τλάω(αντέχω, εξ ου και Άτλας) + πόλεμος. Διορίστηκε σατράπης από τον Αλέξανδρο. Στην Ελληνική μυθολογία, ήταν γιος του Ηρακλή.
Άξιος = ικανός. Το όνομά του βρέθηκε σε επίγραφή :‘Άξιος Αντιγόνου Μακεδών’

Θεόξενος = το όνομά του βρέθηκε σε επιγραφή σε ναό του Απόλλωνα: ‘Θεόξενος Αισχρείωνος Κασσανδρεύς’ = Ο Θεόξενος της πόλης Αισχρείωνος, γιος του Κασσάνδρου
Μήτρων = από την μητέρα (μήτηρ). Εμφανίζεται σε επιγραφή ως δωρητής/ χορηγός.

Κλεοχάρης = με τη χαρά της δόξας. κλέω + χάρις. Γιος του Πυθέα από την Αμφίπολη.
Πρεπέλαος = αυτός που αρμόζει στο λαό. πρέπει + λαος. Στρατηγός του Κασσάνδρου

Ιππόλοχος = αυτός που στήνει ενέδρα στα άλογα. ίππος + λόχος (ενέδρα, εξ ου και ελλοχεύω). Μακεδόνας Ιστορικός που έζησε περίπου το 300πχ
Αλέξαρχος = αυτός που προστατεύει (από) τις Αρχές. αλέξω + αρχές. Αδελφός του Κασσάνδρου
Ασκληπιόδωρος = το δώρο του Ασκληπιού ( ο Θεός της επούλωσης και της Ιατρικής στην Ελληνική μυθολογία). Εξέχων Μακεδόνας, από την Πέλλα.
Καλλίνης = όμορφος. Μακεδόνας αξιωματικός

Πλείσταρχος = αυτός που είναι μεγάλος άρχοντας. πλείστος (σε μεγάλο βαθμό, εξ ου και ‘επί των πλείστων) + άρχος. Μικρότερος αδελφός του Κασσάνδρου
Πολυκλής = αυτός που έχει μεγάλη δόξα. Στρατηγός του Αντίπατρου

Πολυδάμας = αυτός που κυριαρχεί σε μια πόλη ή αυτό που κυριαρχεί πολύ. Εταίρος
Απολλοφάνης = αυτός που φανέρωσε ο Απόλλωνας. Εξέχων Μακεδόνας που διορίστηκε Σατράπης
Αρχίας = αυτός που καθοδηγεί από το ρήμα άρχω. Εξέχων Μακεδόνας

Αρχεσήλαος = αυτός που κυριαρχεί στο λαό. άρχομαι + λαός Μακεδόνας που ανέλαβε τη Σατραπεία της Μεσοποταμίας το 323πχ
Κλέανδρος = ο άνδρας που έχει δόξα. κλέος + ανήρ. Διοικητής των τοξοτών που πέθανε στην Αλικαρνασσό το 334πχ

Αγησίστρατος = αυτός που ηγείται στον στρατό. ηγήσομαι + στρατός. Πατέρας του Παράμονα, στρατηγό του Αντίγονου
Άγγερος = αυτός που κάνει συγκεντρώσεις, αγορεύει. αγέρρω (κάνω συγκεντρώσεις). Πατέρας του Ανδρόνικου, στρατηγού του Αλεξάνδρου
Αβρέας = ευγενικός, από το αβρός. Εξ ου και αβρότητα. Ανήκε στην αυλή του Αλεξάνδρου.

Αγαθάνωρ = ο ενάρετος άνθρωπος. αγάθω + ανήρ. Ιερέας του Ασκληπιού με καταγωγή από τη Βέροια, όπως φαίνεται σε επιγραφή.
Αγακλής = αυτός που οδηγεί προς τη δόξα. άγω + κλέος. Γιος του Σίμωνα από την Πέλλα.
Αγασικλής = αυτός που έχει μεγάλη φήμη/ δόξα. άγαν + κλέος. Γιος του Μέντωρα από το Δίον
Αγγάρεος = αυτός που φέρνει νέα (αγαρεία). Μακεδόνας από την Αμφίπολη όπου το όνομά του φαίνεται σε επιγραφή
Αγέλας = αυτός που οδηγεί το λαό. άγω + λαός . Γιος του Αλεξάνδρου Α’, γεννήθκε στα μέσα του 5ου αιώνα πχ και ήταν πρέσβης των Μακεδόνων στη συμφωνία που έκαναν με τους Αθηναίους. Υπάρχει και η ανάλογη επιγραφή.
Άγιππος = αυτός που (καθ)οδηγεί το άλογο. άγω + ίππος. Ήταν από τη Βέροια, όπως φαίνεται από επιγραφή όπου εμφανίζεται ως μάρτυρας σε ένα γεγονός.
Αγλαϊανός = αυτός που λάμπει. αγάλω(λάμπω), εξ ου και Αγλαϊα. Το όνομα του φαίνεται σε επιγραφή του 4ου αιώνα πχ
Αγνόθεος = αυτός που έχει καθαρά μέσα του το Θεό. Πιθανώς από την Πέλλα αφού εκεί βρέθηκε επιγραφή με το όνομά του από το 300-250πχ
Αθηναγόρας = αυτός που αγορεύει στην Αθήνα. Στρατηγός του Φιλίππου Β’.
Περίανδρος = αυτός που κινείται γύρω από τους άνδρες. Γιος του Μακεδόνα Ιστορικού Μαρσύα
Λεοντίσκος = το λιονταράκι. Γιος του Πτολεμαίου Α’

Ευφράνωρ = αυτός που χαίρεται πολύ, εξ ου και ‘ευφραίνει καρδίαν’. Γενικός διοικητής της Περσίας
Διονυσόφων = αυτός που έχει τη φωνή του Διονύσου

Αντιγόνη = η απόγονος. Η Αντιγόνη από την Πύδνα ήταν η ερωμένη του Φιλώτα
Βουλομάγα = αυτή που έχει πολλές επιθυμίες. βούλομαι + άγαν. Το όνομά της βρίσκεται ανάμεσα στους χορηγούς
Αταλάντη = αυτή που έχει ταλέντα. Αδελφή του Περδίκκα

Αγελαεία = αυτή που ανήκει σε αγέλη, εξ ου και Αγελάδα, Αγελαϊα Βους. Σύζυγος του Αμύντα από τη Βέροια
Αθηναϊς = η μικρή Αθηνά. Το όνομά της βρέθηκε σε βωμό του Ηρακλή.
Στρατονίκη = αυτή που φέρνει τη νίκη στο στρατό. Αδελφή του βασιλιά Περδίκκα Β’, όπως διαβάζουμε στον Θουκιδίδη ‘και ο Περδίκκας τελικά έδωσε την αδελφή του Στρατονίκη στον Σεύθη όπως είχε υποσχεθεί’, Θουκυδίδης, Πελοποννησιακός πόλεμος, κεφάλαιο 8

Θήτα = αυτή που έχει τεθεί, η τεθημένη, ή αλλιώς αυτή που τιμά τους Θεούς, από το Θεοτίμη
Ελπίζω να μην σας κούρασα, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε κάποια θέματα. Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, δεν έχει μέλλον.

πηγή https://www.pronews.gr/istoria/802515_oi-100-logoi-poy-apodeiknyoyn-pos-o-megas-alexandros-itan-ellinas

Oι φράσεις του Μέγα Αλέξανδρου που μας δίνουν μαθήματα μέχρι και σήμερα

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στις 20 ή 21 Ιουλίου του 356 π.Χ στην Πέλλα της Μακεδονίας. Πατέρας του ήταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β’ και μητέρα του η Ολυμπιάδα, κόρη του βασιλιά της Ηπείρου Νεοπτόλεμου.

Ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, Ηγεμών της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Περσικής αυτοκρατορίας, Φαραώ της Αιγύπτου, Βασιλιάς της Ασίας και βορειοδυτικής Ινδίας, και οι κατακτήσεις του αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο της Ελληνιστικής εποχής των βασιλείων των Διαδόχων και Επιγόνων του.

Στα παιδικά του χρόνια εκπαιδεύτηκε από τους παιδαγωγούς Λεωνίδα το Μολοσσό και Λυσίμαχο τον Ακαρνάνα. Σε ηλικία 13 ετών μαθήτευσε κοντά στον Αριστοτέλη. Ο μεγάλος φιλόσοφος τον μόρφωσε με τα ελληνικά ιδεώδη και του ενέπνευσε τον θαυμασμό και την αγάπη για το ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό. Σε ηλικία 20 ετών έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας, μετά τη δολοφονία του πατέρα του το 336 π.Χ.

Η συνολική επικράτεια της αυτοκρατορίας του, στη μεγαλύτερή της έκταση κατά το 323 π.Χ., υπολογίζεται σε 5.200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και περιλάμβανε κομμάτια από 26 σημερινές χώρες (Ελλάδα, Αλβανία, ΠΓΔΜ, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Κύπρος, Αίγυπτος, Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Ισραήλ, Ινδία, Ιορδανία, Καζακστάν, Κουβέιτ, Κιργιστάν, Λίβανος, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν).

Ας διαβάσουμε ως και ας απομνημονεύσουμε φράσεις του πιο σπουδαίου βασιλιά που είδε η ανθρωποτητα.

– Ό,τι δεν λύεται κόπτεται. (κόβοντας το Γόρδιο Δεσμό)
– Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.
– Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει.
– Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η φυλή στην οποία γεννήθηκαν. Τους αντιμετωπίζω όλους με ένα κριτήριο: την αρετή. Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος.
– Στον ουρανό δεν υπάρχουν δυο ήλιοι ούτε στη γη δυο κυρίαρχοι.
– Με θέληση, με παραμύθια και με την τέχνη της εξαπάτησης (ερωτηθείς πώς κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο σε τόσο σύντομο διάστημα)
– Ει μη Αλέξανδρος ήμην, Διογένης αν ήμην.
– Δεν φοβάμαι ένα στρατό λιονταριών που διοικούνται από ένα πρόβατο. Φοβάμαι ένα στρατό προβάτων που τα διοικεί ένα λιοντάρι.
– Πονούντων και κινδυνευόντων τα καλά και μεγάλα έργα.
– Σήμερα δεν ήμουν πραγματικός βασιλιάς, γιατί δεν έκανα καμιά καλή πράξη.
– Τω κρατίστω. (Η υπόδειξή του για το ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Τα τελευταία του λόγια…)

πηγή https://www.pronews.gr/istoria/799313_oi-fraseis-toy-mega-alexandroy-poy-mas-dinoyn-mathimata-mehri-kai-simera

Αύγουστος 1974: Η ελληνική ήττα στη Κύπρο κορυφώνεται με τον «Αττίλα 2» - Πώς αφέθηκαν οι Ελληνοκύπριοι στη τύχη τους

Πριν από 45 χρόνια ξεκινούσε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ο «Αττίλας 2» ξεκίνησε μετά το ναυάγιο που προκάλεσαν οι Τούρκοι στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης και ενώ καθόλο το χρονικό διάστημα των τριών εβδομάδων οι μεν Τούρκοι ενίσχυαν τις θέσεις τους, η δε ελληνική δημοκρατική, πλέον, μεταβατική κυβέρνηση είχε αρνηθεί να στείλει την παραμικρή στρατιωτική ενίσχυση στην μαρτυρική νήσο.

Η διάσκεψη συνήλθε στη Γενεύη στις 8 Αυγούστου, με τη συμμετοχή των υπουργών Εξωτερικών των εγγυητριών δυνάμεων Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας και των εκπροσώπων των Ελληνοκυπρίων Γλαύκου Κληρίδη και των Τουρκοκυπρίων Ραούφ Ντεκτάς.

Οι Έλληνες διαπραγματευτές Γεώργιος Μαύρος και Γλαύκος Κληρίδης προσπάθησαν να οδηγήσουν τα πράγματα προς μια λογική και έντιμη διαπραγμάτευση, αλλά προσέκρουαν συνεχώς στην τουρκική αλαζονεία και αδιαλλαξία.

Όλο το χρονικό διάστημα από την ανακωχή της 22ας Ιουλίου οι Τούρκοι ενίσχυαν τον θύλακο της Κερύνειας και πραγματοποιούσαν μικρής κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το τετραήμερο 22 - 26 Ιουλίου οι Τούρκοι παραβίασαν 55 φορές την εκεχειρία.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά στις διαπραγματεύσεις υποστήριξε την επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960 και επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών, αλλά ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών απέρριψε την εισήγηση Κληρίδη και αντιπρότεινε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία θα ήταν δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος πολλών καντονίων, στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα έλεγχαν το 34% του νησιού. Εξάλλου, ο Ντενκτάς πρότεινε διζωνική ομοσπονδία, στην οποία το τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος θα κάλυπτε επίσης το 34% της έκτασης της Δημοκρατίας.

Κάτω από την πίεση των περιστάσεων και μέσα σε έντονες αντεγκλήσεις, ο Γλαύκος Κληρίδης αντιπρότεινε το εξής σχέδιο:

• Η συνταγματική δομή της Κύπρου να διατηρήσει το δικοινοτικό χαρακτήρα της.
• Η συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων να επιτευχθεί με θεσμικά σύμφωνα.
• Η ελληνική και τουρκική κοινοτική διοίκηση να ασκούν εξουσίες στις ζώνες που οι αντίστοιχοι πληθυσμοί έχουν πλειοψηφία.

Η τουρκική πλευρά αρνήθηκε να συζητήσει το σχέδιο Κληρίδη και ζήτησε τελεσιγραφικά να γίνουν αμέσως δεκτές οι τουρκικές προτάσεις. Ο Κληρίδης ζήτησε αναβολή 36 ή 48 ωρών για να μπορέσει να συνεννοηθεί με τον Μακάριο. Οι Τούρκοι απέρριψαν το αίτημά του και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης έληξε χωρίς αποτέλεσμα στις 3:30 το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974.

Είχαν διαπιστώσει ότι η Ελλάδα και η νέα κυβέρνηση δεν επρόκειτο να βοηθήσει ουσιαστικά την 1960 και επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών, αλλά ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών απέρριψε την εισήγηση Κληρίδη και αντιπρότεινε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία θα ήταν δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος πολλών καντονίων, στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα έλεγχαν το 34% του νησιού. Εξάλλου, ο Ντενκτάς πρότεινε διζωνική ομοσπονδία, στην οποία το τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος θα κάλυπτε επίσης το 34% της έκτασης της Δημοκρατίας.

Κάτω από την πίεση των περιστάσεων και μέσα σε έντονες αντεγκλήσεις, ο Γλαύκος Κληρίδης αντιπρότεινε το εξής σχέδιο:

• Η συνταγματική δομή της Κύπρου να διατηρήσει το δικοινοτικό χαρακτήρα της.
• Η συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων να επιτευχθεί με θεσμικά σύμφωνα.
• Η ελληνική και τουρκική κοινοτική διοίκηση να ασκούν εξουσίες στις ζώνες που οι αντίστοιχοι πληθυσμοί έχουν πλειοψηφία.

Η τουρκική πλευρά αρνήθηκε να συζητήσει το σχέδιο Κληρίδη και ζήτησε τελεσιγραφικά να γίνουν αμέσως δεκτές οι τουρκικές προτάσεις. Ο Κληρίδης ζήτησε αναβολή 36 ή 48 ωρών για να μπορέσει να συνεννοηθεί με τον Μακάριο. Οι Τούρκοι απέρριψαν το αίτημά του και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης έληξε χωρίς αποτέλεσμα στις 3:30 το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974.

Είχαν διαπιστώσει ότι η Ελλάδα και η νέα κυβέρνηση δεν επρόκειτο να βοηθήσει ουσιαστικά την Κύπρο και τις δυνάμεις της Εθνοφρουράς και πλέον έχοντας αντικαταστήσει τις δικές τους απώλειες έθεσαν σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος του σχεδίου.

Μία ώρα και 15' μετά το ναυάγιο της Διάσκεψης της Γενεύης, στις 4:35 π.μ., ο τουρκικός στρατός εξαπολύει σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα της Κύπρου («Αττίλας 2»). Άρματα μάχης και ισχυρές μονάδες πεζικού κινούνται ανατολικά προς την κατεύθυνση της Αμμοχώστου και δυτικά προς τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λεύκας και την κωμόπολη Μόρφου.

Οι μάχες μαίνονταν όλη την ημέρα, ιδιαίτερα στα βόρεια της Λευκωσίας και το αεροδρόμιο της.

Στις 15 Αυγούστου οι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν χωρίς αντίσταση την πόλη της Αμμοχώστου και απέκοψαν ολόκληρη τη Χερσόνησο της Καρπασίας.

Η κυπριακή Εθνοφρουρά, κάτω από την πίεση των πολύ ισχυρότερων τουρκικών δυνάμεων και τον απηνή αεροπορικό βομβαρδισμό, αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από την «πράσινη γραμμή» Λευκωσίας και νότια των οδών Λευκωσίας - Αμμοχώστου και Λευκωσίας – Μόρφου.

Έτσι, οι τουρκικές δυνάμεις, όταν στις 6 το απόγευμα της 16ης Αυγούστου συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός, είχαν καταλάβει ολόκληρο το τμήμα που προνοούσε το Σχέδιο Ντενκτάς και επιπλέον την Αμμόχωστο, περιοχές των οποίων η έκταση αντιστοιχούσε στο 37% του κυπριακού εδάφους.

Κατά την προέλασή τους, οι Τούρκοι στρατιώτες προέβησαν σε ανατριχιαστικές ωμότητες και πράξεις βίας, oι οποίες μέχρι σήμερα δεν έχουν δημοσιοποιηθεί καν!

Το Πολεμικό Συμβούλιο, που συνεδριάζει στις 06.00 τα χαράματα υπό την προεδρία του Κ.Καραμανλή στην Αθήνα, αρνείται να στείλει την παραμικρή ενίσχυση υποστηρίζοντας ότι "Η Κύπρος είναι μακριά" κι έτσι οι ελληνικές αντιδράσεις περιορίζονται στο διπλωματικό τομέα.

Μέχρι το βράδυ, η ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται.

Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη ότι επίκειται κατάληψη της Λευκωσίας.

“Μετά τις 11 το πρωί, με την ασφυκτική πίεση των τουρκικών αρμάτων μάχης, τις βολές των όλμων και το σφυροκόπημα των αεροπλάνων, σπάζει η γραμμή του μετώπου στη Μια Μηλιά και οι εναπομείνασες δυνάμεις της Εθνοφρουράς και της ΕΛΔΥΚ υποχωρούν ανατολικά προς την Κυθρέα.

Οι Τούρκοι προελαύνουν προς την Άσσια και εκεί σταματούν, ενώ άρματα μάχης από το κέντρο του μετώπου προχωρούν ανεμπόδιστα προς το Τζιά(δ)ος και το Βαρώσι για να συνενώσουν το θύλακα της Λευκωσίας με την τουρκική συνοικία της Αμμοχώστου.

Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς που υποχωρούν και προσπαθούν να σωθούν ή να ανασυνταχτούν προς Παλαίκυθρο, Νέο Χωριό και Κυθρέα διασταυρώνονται με τουρκικά άρματα μάχης, που εξορμούν προς δύο κατευθύνσεις, το Νέο Χωριό (κύριος δρόμος Λευκωσίας – Αμμοχώστου) και προς το χωριό Τύμπου (που υπήρχε δίαυλος προσγείωσης).

Ο πληθυσμός στηριζόταν στις συγκεχυμένες ανακοινώσεις του Κρατικού Ραδιοφώνου ‘Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμυνόμεναι του πατρίου εδάφους, αναδιπλούνται ομαλώς…’, ενώ το Αγγλικό ΒΒC μετέδιδε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη φτάσει στην Αμμόχωστο”.

ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΑ, ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ, ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ

“Η Κυθρέα εκκενώθηκε σε κλίμα πανικού και σύγχυσης, με τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν ανηλεώς τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς. Χρόνος δεν υπήρχε. Οι Κυθρεώτες, είτε πήραν με τα αυτοκίνητα και τα λίγα λεωφορεία τον κάμπο της Μεσαορίας για να διασταυρωθούν με τα τανκς που προέλαυναν, είτε πήραν το δρόμο του βουνού, για να φτάσουν, μέσω Πενταδακτύλου και Αμμοχώστου, στις αγγλικές βάσεις. Και στις δύο περιπτώσεις το εγχείρημα ήταν πολύ δύσκολο.

Αυτό είχε ως συνέπεια τη σύλληψη και την αιχμαλωσία αρκετών, που οδηγήθηκαν στο Γκαράζ Παυλίδη, στην κατεχόμενη Λευκωσία.

Παράλληλα, ένας μεγάλος αριθμός πολιτών και στρατιωτών, που δεν είχε μέσο διαφυγής ή δεν ήθελε να εγκαταλείψει την πατρώα γη ή ακόμα θεωρούσε ότι μετά το πέρας των βομβαρδισμών και των εχθροπραξιών τα πράγματα θα ομαλοποιούνταν, αποκλείστηκε και εγκλωβίστηκε. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί οδηγήθηκαν στην εκτέλεση, τη σφαγή και στο θάνατο ή οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Βώνη.

Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την προέλαση των τουρκικών δυνάμεων ανατολικά και την κατάληψη της Αμμοχώστου χωρίς αντίσταση, οι Τούρκοι εφαρμόζουν σταδιακό σχέδιο ξεκληρίσματος των ελληνικών χωριών της περιοχής:

Στις 15 Αυγούστου εισέρχονται στο Νέο Χωριό με πυροβολισμούς στον αέρα και συγκεντρώνουν τους 250 περίπου κατοίκους που είχαν απομείνει στην εκκλησία του χωριού. Η οικογένεια Ζερβού, με δύο παράλυτα παιδιά που δεν μπορούν να μετακινηθούν γρήγορα, εκτελούνται βάναυσα στο σπίτι τους. Ακολουθεί σχεδόν κάθε βράδυ λεηλασία από Τουρκοκυπρίους σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. Μια γυναίκα δολοφονείται, όταν παρακινεί τους Τούρκους να μην αρπάξουν όλη την περιουσία των γειτόνων της”.

ΤΟ “ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ” ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ

“Όταν οι τουρκικές δυνάμεις ξεκαθαρίζουν το χωριό, μεταφέρουν στα τουρκικά κρατητήρια στη Λευκωσία και στη Βώνη τους εναπομείναντες κατοίκους και λίγους μήνες μετά έποικοι και τουρκοκύπριοι μεταφέρονται για να κατοικήσουν στο χωριό.

Στις 15 Αυγούστου ταυτόχρονα με το Νέο Χωρίο Κυθρέας οι Τούρκοι που έχουν κυκλώσει πια για καλά την περιοχή Κυθρέας αποφασίζουν να κινηθούν πλέον προς το χωριό και να το ξεκαθαρίσουν και αυτό.

Μέσα στην Κυθρέα έχουν απομείνει αρκετές εκατοντάδες κάτοικοι, από παιδιά μέχρι γέροντες, ενώ δεκάδες άλλοι στρατιώτες που έχουν υποχωρήσει από τη Μια Μηλιά, έχουν καταφύγει στο χωριό και εξασφάλισαν πολιτικά ρούχα, με την ελπίδα ότι οι Τούρκοι θα τους θεωρήσουν πολίτες και δεν θα τους βλάψουν…

Στο δρόμο συναντούν δεκάδες στρατιώτες όπως και όπλα πεταγμένα στην άκρη του δρόμου ή κάτω από τα δένδρα… Στο χωριό επικρατεί αναστάτωση. Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. (Παναγιώτης Παπαδημήτρης, ‘Εισβολή’, τόμος Γ’, Ιούλιος 1979, Λευκωσία)”.

Για την εγκατάλειψη της Κυθρέας υπάρχει το αφηγηματικό χρονικό του Πέτρου Στυλιανού, με το χαρακτηριστικό τίτλο ‘Οι τρεις φτωχοί άγιοι της Κυθραίας’, κείμενο που αναφέρεται στην εν ψυχρώ εκτέλεση, δολοφονία και αφανισμό μιας ολόκληρης οικογένειας. Τα ονόματα που αναφέρονται είναι υπαρκτά, όπως και τα γεγονότα που περιγράφονται.

‘Σε λίγα μέτρα πιο μπροστά της στάθμευε το τελευταίο αυτοκίνητο του Νικολή του Πούπα. Φόρτωσε κιόλας ο κυρ Νικολής τριάντα τόσους χωριανούς, χωρίς όμως να πετύχη πουθενά την κόρη του.

Ξάφνου μέσα απ’ τις ελιές του Τρίμυθθου… πρόβαλαν… οι τρομαγμένες μορφές πεντ’-έξη χωριανών του, ανάμεσα στους οποίους αναπάντεχα βρισκότανε η κόρη, ο γαμπρός του και οι γιοι τους. Δίπλα, μέσα στις γειτονικές ελιές, βρέθηκε κι η Χρυσταλλού με την κόρη της κι έτρεξε κι αυτή να μπη στ’ αυτοκίνητο που ετοιμαζότανε για τη φυγή προς τ’ άγνωστο. Ξάφνου, πίσω από τις ελιές ξεπρόβαλαν οι μορφές τριών ελληνοκυπρίων στρατιωτών που φώναξαν:

- Σταθήτε, αδέλφια. Δώστε μας μια αλλαξιά ρούχα να σωθούμε και μεις’.

Έτσι ήταν που η οικογένεια αφήνει το δρόμο της σωτηρίας, αποφασίζοντας να βοηθήσει τους αποκλεισμένους στρατιώτες.

Την επομένη Τούρκοι άτακτοι, που θα βρουν στο σπίτι τα ρούχα των στρατιωτών, θα εκτελέσουν εν ψυχρώ την οικογένεια Ανδρέα Ορφανίδη, θείου του πατέρα μου. Τον Ανδρέα Ορφανίδη, την Χρυσταλλού Ορφανίδη και την κόρη τους Μηλίτσα.

‘Ύστερα από καμιά δεκαριά μέρες μια ομάδα εγκλωβισμένων ελληνοκύπριων γυναικών στη Βώνη, συνοδευόμενη από Τούρκους στρατιώτες έφτανε κι έξω απ’ το σπίτι του Ραμέ, στο ρόλο που τους επέβαλαν οι Τούρκοι να συγκεντρώνουν τρόφιμα απ’ όλα τα σπίτια του χωριού για τους εγκλωβισμένους στη Βώνη.

Απώνα παράθυρο αντίκρισαν άψυχα τα τρία κορμιά μισοφαγωμένα απ’ τον ασβέστη, με τον οποίο οι κατακτητές τα ράντισαν για να λυώσουνε μια ώρα αρχίτερα.

Η Αντρονίκη του Νικόλα, η κόρη του Σωτήρη του βοσκού από τη Χρυσίδα της Κυθραίας, στάθηκε σαν αποσβολωμένη σαν αντίκρυσε την ανατριχιαστική, τη μακάβρια τούτη σκηνή κι ασυναίσθητα έκαμε τρεις φορές το σημείο του σταυρού…’”.

Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974. Ηδη κατείχαν το 36,4% του κυπριακού εδάφους.

Χιλιάδες Κύπριοι εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους κι ένα κύμα 200.000 προσφύγων κινήθηκε από τις καταληφθείσες περιοχές στον Ελεύθερο Νότο. Την αντίθετη πορεία ακολούθησαν 51.000 Τουρκοκύπριοι. Η Κύπρος είχε διχοτομηθεί με δύο εθνοτικά συμπαγείς πληθυσμούς, μια κατάσταση που διαρκεί μέχρι της μέρες μας.

Στο διπλωματικό πεδίο, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνήλθε στις 15 και 16 Αυγούστου, και με τέσσερα ψηφίσματά του (357-360) ζήτησε την άμεση κατάπαυση του πυρός, την αποχώρηση από την Κύπρο όλων των ξένων στρατευμάτων και την επανάληψη από τα ενδιαφερόμενα μέρη διαπραγματεύσεων για ειρηνική λύση του θέματος. Και τα τέσσερα ψηφίσματα αγνοήθηκαν προκλητικά από την Τουρκία.

Στις 14 Αυγούστου 1974, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ολοκληρώνοντας με μία άκρως αμφισβητούμενη ως προς το πρακτικό μέρος της, κίνηση, το λάθος να μην στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στην Κύπρο κατά την διάρκεια της εκεχειρίας.

Στις 28 ημέρες που κράτησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Κύπρο, οι απώλειες της ελληνικής πλευράς ανήλθαν σε 4.500 - 6.000 νεκρούς και τραυματίες (στρατιωτικό προσωπικό και άμαχοι) και 2.000 - 3.000 αγνοούμενους. Οι τουρκικές απώλειες ανήλθαν σε 1.500 νεκρούς και 2.000 τραυματίες.

πηγή https://www.pronews.gr/kypros/202170_14-aygoystoy-1974-xekina-o-attilas-2-pos-afethikan-oi-kyprioi-sti-tyhi-toys-apo-tin

Τι δίδαξε ο Αριστοτέλης στον Μέγα Αλέξανδρο;

Στη διάρκεια του χειμώνα του 343/2 ο Αριστοτέλης βρισκόταν στη Μυτιλήνη, διδάσκοντας, ερευνώντας και παρακολουθώντας τις περσικές δραστηριότητες στην Τρωάδα, όταν έφτασε η πρόσκληση του Φιλίππου. Θα δεχόταν – με αντάλλαγμα μια δεόντως υψηλή αμοιβή – να επιστρέψει στη Μακεδονία και να αναλάβει τη θέση του προσωπικού παιδαγωγού του Αλεξάνδρου;

Το αγόρι ήταν πλέον 13 ετών και χρειαζόταν έναν κορυφαίο δάσκαλο που θα επέβλεπε τις σπουδές του. Ο Φίλιππος άφηνε να φανεί διακριτικά ότι ο γιος του εξελίσσεται σε απείθαρχο παιδί.

Ως επιπλέον δέλεαρ, ο Φίλιππος υποσχέθηκε να αναστηλώσει τη γενέθλια πόλη του Αριστοτέλη, τα Στάγειρα και να ανακαλέσει «όσους πολίτες της ήταν εξόριστοι ή σκλάβοι». Αυτή δεν έμελλε να είναι μια συνηθισμένη διδασκαλική αποστολή. Θα συνεπαγόταν πολύ ιδιαίτερες προσωπικές και πολιτικές ευθύνες. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την απόφαση του φιλοσόφου. Η ανώτερη εκπαίδευση απαιτούσε απομόνωση στην ύπαιθρο. Ο Φίλιππος παραχώρησε στον Αριστοτέλη το αποκαλούμενο άλσος των Νυμφών στη Μίεζα, ένα χωριό στους ανατολικούς πρόποδες της οροσειράς του Βερμίου, βόρεια της Βέροιας. Αυτή η περιοχή μάλλον αποτελούσε τμήμα των φημισμένων Κήπων του Μίδα, που περιλάμβανε τη σημερινή περιοχή της Βέροιας, Νάουσας και Έδεσσας.

Ο Αλέξανδρος δεν ήταν ο μοναδικός μαθητής του Αριστοτέλη και αυτό δείχνει σύνεση εκ μέρους του Φιλίππου. Μία επίλεκτη ομάδα συνομηλίκων του νεαρού πρίγκιπα βρισκόταν μαζί του στη Μίεζα. Πάντα να αγωνίζεσαι να γίνεις καλύτερος: αυτό το ομηρικό ιδεώδες αποτελούσε το επαναλαμβανόμενο μοτίβο που κυριαρχούσε σε κάθε τομέα των πολυποίκιλων δραστηριοτήτων του Αλεξάνδρου. Και μάλιστα ούτε οι πολιτικές απόψεις του Αριστοτέλη ήταν πιθανόν να περιορίσουν την ιδέα που είχε ο διάδοχος για τον εαυτό του.

Ο Αριστοτέλης ενώ οίκτιρε τη μοναρχία γενικά ως θεσμό, παρ’ όλα αυτά αποδεχόταν μια και μόνο μία αιτιολόγησή της: την ξεχωριστή προσωπική αρετή. Μόνο σε μία περίπτωση η μοναρχία ήταν ορθή: «Όταν η αρετή του βασιλιά ή της οικογενείας του ήταν τόσο ανώτερη ώστε να υπερτερεί της αρετής όλων των πολιτών μαζί». Ο Αριστοτέλης δεν άργησε να βρει επιχειρήματα για να στηρίξει την επιθυμία του Αλεξάνδρου να εισβάλλει στην Περσία. Πίστευε ότι η δουλεία είναι φυσικός θεσμός και ότι όλοι ο βάρβαροι, δηλαδή οι μη Έλληνες ήταν σκλάβοι εκ φύσεως. Ήταν, συνεπώς σωστό και αρμόζον οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους. Ο Αριστοτέλης βρήκε στήριξη της θεωρίας του σε δεδομένα βγαλμένα από τη γεωπολιτική ή το «φυσικό δίκαιο».

Η Ελληνική υπεροχή έπρεπε να αποδειχτεί εμφανώς εγγενής, ένα δώρο της φύσης. Σε ένα απόσπασμα συμβουλεύει τον Αλέξανδρο να γίνει «ηγεμόνας των Ελλήνων και τύραννος των βαρβάρων, να φροντίζει τους πρώτους ως συγγενείς και φίλους και να μεταχειρίζεται τους δεύτερους σαν ζώα ή φυτά». Θεωρείται πάντως ότι ο Αλέξανδρος διαφωνούσε πλήρως με την ξενοφοβία του δασκάλου του: ότι ήδη ο μετέπειτα κατακτητής του κόσμου, είχε στρέψει το βλέμμα του σε ευρύτερους πολιτικούς ορίζοντες από εκείνους της πόλεως. Ένας λόγιος φτάνει ακόμα και στο σημείο να υποστηρίξει ότι «η συνάντηση της ιδιοφυΐας με την ιδιοφυΐα … παραμένει χωρίς βαθύτερο νόημα και χωρίς αποτέλεσμα».

Για τον Αριστοτέλη, ωστόσο, η ζωική ή φυτική φύση των βαρβάρων είχε μια ιδιαίτερη ποιότητα, που πρέπει να χτύπησε κάποια δεκτική χορδή του μαθητή του. «Κανείς», έγραφε, «δεν θα εκτιμούσε την ύπαρξη για τη χαρά του να τρώει μόνος, ή εκείνη του σεξ… εκτός και αν ήταν εντελώς δουλοπρεπής». Η καθαρά ηδονιστική ζωή ήταν κάτι που ο Αριστοτέλης δίδασκε στους μαθητές του να αντιμετωπίζουν ως ανάξιο ακόμη και της περιφρόνησής τους. Η διδασκαλία σίγουρα διαμόρφωσε το χαρακτήρα του καθώς διέθετε αυτοέλεγχο σε μεγάλο βαθμό, ειδικά τα χρόνια της ανόδου και πριν οι μεγάλες νίκες και ο θαυμασμός του πλήθους επηρεάσουν την κρίση του. Ο Αλέξανδρος που έτρωγε τόσο λιτά, που μοίραζε τα λάφυρα του πολέμου με τόση περιφρονητική γενναιοδωρία, κρατώντας ελάχιστα για τον εαυτό του και που έλεγε ότι δεν είχε μεγαλύτερη επίγνωση της θνητότητάς του από όσο «όταν ξάπλωνε με μία γυναίκα, ή κοιμόταν».

Αυτός σίγουρα, ήταν ένας άνθρωπος του οποίου το χρέος στη διδασκαλία και την επιρροή του Αριστοτέλη ήταν ουσιαστικό. Καλώς ή κακώς, τα χρόνια στη Μίεζα του άφησαν μόνιμο σημάδι.

Επίσης, απορρόφησε μεγάλη ποσότητα από την παμφάγα επιστημονική περιέργεια του δασκάλου του και το κοφτερά εμπειρικό πνεύμα που τη συνόδευε. Κάποτε, όταν ρωτήθηκε, στο πλαίσιο της εξέτασης του μαθήματος, τι θα έπραττε σε συγκεκριμένες περιστάσεις, απάντησε ότι δεν μπορούσε να ξέρει μέχρι να εμφανιστούν αυτές οι περιστάσεις – μια απάντηση που πρέπει, σίγουρα, να κέρδισε την επιδοκιμασία του Αριστοτέλη. Επιπλέον, ο Αλέξανδρος ανέπτυξε έντονο ενδιαφέρον για την ιατρική και τη βιολογία που ήταν ακόμη δύο αγαπημένοι τομείς του Αριστοτέλη. Σε ολόκληρη τη ζωή του, λέει ο Πλούταρχος, «δεν αγαπούσε μόνο τη θεωρία της Ιατρικής, αλλά συνέτρεχε τους φίλους του όταν ήταν ασθενείς και τους όριζε συγκεκριμένες θεραπείες και αγωγές». Ο Φίλιππος παραχώρησε στον Αριστοτέλη το αποκαλούμενο άλσος των Νυμφών στη Μίεζα, ένα χωριό στους ανατολικούς πρόποδες της οροσειράς του Βερμίου, βόρεια της Βέροιας

Ο Αλέξανδρος, διάβαζε και συζητούσε ποίηση και πρωτίστως Όμηρο. Ενθουσιαζόταν με την Ιλιάδα. Έλαβε τις βάσεις της γεωμετρίας, της αστρονομίας και της ρητορικής, ειδικά εκείνου του τομέα της ρητορικής που είναι γνωστή ως εριστική, το οποίο σήμαινε την επιχειρηματολογία επί ενός θέματος εκ μέρους και των δύο αντίθετων πλευρών με την ίδια ευκολία.

Ο Αλέξανδρος ανέπτυξε μεγάλη προτίμηση στην εριστική: ήταν μια σφαίρα στην οποία η εκπαίδευση του Αριστοτέλη είχε καταστροφικές συνέπειες αργότερα. Για τους αγνούς Μακεδόνες «ένας απλός άνθρωπος έτοιμος να μιλήσει υπέρ και κατά ήταν σαφώς δόλιο άτομο που αποδείκνυε ότι ήταν καλός ψεύτης». Η διαμονή του Αλεξάνδρου στους Κήπους του Μίδα διήρκεσε τρία χρόνια. Τα μαθητικά χρόνια του Αλεξάνδρου τελείωσαν εκεί.

πηγή https://www.pronews.gr/istoria/794332_ti-didaxe-o-aristotelis-ston-mega-alexandro